W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Marek Fantuzzi z Bolonii, kapłan z I Zakonu (1405-1479). Urodził się w 1405 r. w szlacheckiej rodzinie Bartłomieja i Lizji Fantuzzich w Bolonii. Na chrzcie św. nadano mu imię Paks (Pokój) albo Pasotto. Ojciec został ścięty za udział w spisku przeciw władzy miejskiej, a wychowaniem syna zajęła się więc matka. Ponieważ był zdolnym młodzieńcem, żywiła nadzieję, że zrobi karierę na uniwersytecie. W wieku 26 lat przeżywał poważny kryzys religijny, który zakończył się wstąpieniem do Zakonu Braci Mniejszych. Dnia 25 IV 1431 r., w dzień św. Marka Ewangelisty przywdział habit franciszkański i zmienił swe imię chrzcielne na Marek. Oddał się nauce teologii, szczególnie studiując homilie św. Jana Chryzostoma i św. papieża Leona Wielkiego. Przyjąwszy święcenia kapłańskie, poszedł drogą św. Bernardyna ze Sieny, św. Jana Kapistrana i św. Jakuba z Marchii, stając się wielkim i cenionym mówcą. Swoją misję apostolską spełniał we Włoszech, Austrii, Niemczech, Polsce i w Rosji. W 1463 r. udał się jako misjonarz i pielgrzym do Palestyny, nawiedzając miejsca święte. Godził zwaśnionych, wspierał biednych i potrzebujących, zwalczał ruchy heretyckie biczowników fraticellich. U progu kariery był wikariuszem prowincji; 27 IV 1452 r. w Akwili wybrano go wikariuszem generalnym zakonu, w 1464 r. ponownie powierzono mu ten urząd Odbył wiele podróży i odwiedził wiele wspólnot franciszkańskich we Włoszech i poza nimi. Zmarł w Piacenzie 10 IV 1479 r., dokąd udał się celem głoszenia rekolekcji wielkopostnych. Został pochowany w bazylice św. Marii w Kampanii. Błogosławiony papież Pius IX dnia 5 III 1868 r. zatwierdził jego kult jako błogosławionego.
Również 10 kwietnia Bł. Bonifacy Żukowski, brat i męczennik I Zakonu (1913-1942) Piotr Żukowski urodził się 13 11913 r. w zaścianku Baran-Rapa w parafii Niemenczyn na Wileńszczyznie jako syn Andrzeja i Albiny z Wańkiewiczów. Do szkoły podstawowej chodził w Rudowsi. Ukończył cztery klasy, po czym pomagał w pracy na roli. Mając 17 lat, wstąpił do klasztoru Franciszkanów Konwentualnych w Niepokalanowie. W Niepokalanowie spędził całe swoje życie zakonne, gdzie od 1934 r. kierował drukarnią, a od 1936 r. objął obowiązki kierownika działu technicznego. Ojciec Maksymilian darzył go wielkim zaufaniem. W czasie okupacji zabezpieczał z narażeniem życia sprzęt drukarski w Niepokalanowie. 14 X 1941 r. został aresztowany i osadzony na Pawiaku. 8 1 1942 r. przewieziono go do obozu w Oświęcimiu, gdzie otrzymał numer 25447. Pracował ciężko przy transporcie żwiru, w komandzie dekarzy, na koniec przy sortowaniu brukwi. Został dotkliwie pobity przez dozorcę drewnianą listwą. Zapadł na zapalenie płuc i zmarł po dwutygodniowym pobycie na rewirze 10 IV 1942 r. Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
W Auxerre, we Francji, św. Palladiusza, biskupa. Diecezją rządził gospodarnie, odnawiając i budując kościoły, wyposażając je w sprzęt i reorganizując niektóre instytucje. Dla zakonnic ufundował klasztor. Zmarł około r. 660.
W Chartres, we Francji, św. Fulberta. Mówił o sobie: pauper de sorde levatus, że był biedakiem wydobytym z brudu. Ale kształcił się w słynnej szkole katedralnej w Keims, a za mistrza miał Gerberta, późniejszego papieża Sylwestra II. Około r. 990 przybył do Chartres i od razu przyłożył się do tego, aby miejscową szkołę katedralną wynieść na taki sam poziom. W r. 1006 powołano go na tamtejszą stolicę biskupią. Był czynny w wielu dziedzinach i zdobył sobie znaczne poważanie. Gdy w r. 1020 spłonęła katedra, podjął jej odbudowę. Stała się ona wspaniałym pomnikiem jego staranności i inicjatyw. Zmarł w r. 1028, pozostawiając potomności bogatą spuściznę literacką: kazania, traktaty, hymny i inne utwory poetyckie. Był w nich wnikliwym teologiem, zwłaszcza zaś świetnym mariologiem.
W Weronie, we Włoszedh, bł. Magdaleny z Canossy. Dwa razy wstępowała do karmelu. Potem administrowała swym domem dopiero zetknąwszy się w czasie ówczesnych niepokojów ze szpitalami, odnalazła swe powołanie. Zgromadziła wówczas grupę chętnych i przedsięwzięła zarówno posługi szpitalne jak i nauczanie katechizmu, zwłaszcza nauczanie po wiejskich parafiach. W ten to sposób powstało zgromadzenie córek miłości. Magdalena zmarła w r. 1835. Beatyfikował ją w r. 1941 Pius XII.