wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Konrad z Offidy, kapłan z I Zakonu (1241-1306). Konrad urodził się w 1241 r. w Offidzie w prowincji Ascoli Piceno (Włochy). Mając zaledwie 14 lat, przywdział habit franciszkański. Po rozpoczęciu studiów w Ascoli wkrótce je przerwał, by oddać się posługiwaniu w klasztorze pomimo wybitnych kwalifikacji intelektualnych. Posłuszeństwo zakonne skierowało go do Forano, gdzie aż 10 lat przebywał razem z bł. Piotrem z Treia. W 1294 r. otrzymał od świętego papieża Celestyna V pozwolenie, by przez pewien czas mógł przebywać razem z eremitami celestynami. Utrzymywał wtedy listowny kontakt ze słynnym o. Piotrem Janem OHvim, franciszkańskim reformatorem podejrzewanym o zawarte w jego pismach błędy heretyckie, do tyczące kwestii ubóstwa ewangelicznego. Gdy Bonifacy VIII zniósł kongregację celestynów, o. Konrad powrócił do franciszkanów. W ubóstwie, na modlitwie, w pokucie i apostolstwie upływało jego życie Mówi się, że w zakonie przez ponad 50 lat nosił tylko jeden habit i nigdy nie używał sandałów. Był wielkim mówcą; głosił słowo Boże i w wielkich miastach, i maleńkich osiedlach. Wielu jego słuchaczy nawracało się i zmieniało swe życie na lepsze Zmarł 12 XII 1306 r. W 1320 r. ciało jego zostało przeniesione do kościoła św. Franciszka w Perugii. Papież Pius VII dnia 21 IV 1817 r. zatwierdził formularz brewiarzowy i mszalny ku jego czci.
W Kościele powszechnym:
W Annecy, we francuskiej Sabaudii, św. Joanny Franciszki Fremyot de Chantal, współzałożycielki wizytek. W r. 1592 wydano ją za barona de Chantal. W dziewięć lat później męża w czasie polowania postrzelono. Zmarł po sześciu dniach, prosząc, by przebaczyła przypadkowemu sprawcy. Pozostała z sześciorgiem nieletnich dzieci, cała pogrążona w żałobie i wtedy właśnie doznała pierwszych łask mistycznych. Potem przebywała u teścia, znosząc kaprysy służącej-metresy. Znosiła także udręki, wywołane nieroztropnym kierownictwem duchownym. W r. 1604 spotkała jednak św. Franciszka Salezego. Zwolnił ją ze ślubów, które jej narzucił poprzedni kierownik i sam objął jej kierownictwo duchowne. W trzy lata później przedłożył jej projekt nowego zgromadzenia. W r. 1610, pożegnawszy się z bliskimi, opuściła Dijon i udała do Annecy, gdzie wkrótce potem powstał dom pod wezwaniem Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny. Zgromadzenie, któremu oddała się całą duszą, rozwijało się szybko, choć nie bez przeciwności. Nie zabrakło także bolesnych prób, wywołanych nieszczęściami rodzinnymi. W r. 1623 musiała się zająć pogrzebem swego ukochanego mistrza duchownego oraz jego spuścizną literacką. Sama zredagowała sporo pism, które w wydaniu zbiorowym obejmują osiem tomów. Zmarła w r. 1641. Kanonizowano ją w r. 1767.
W Egipcie męczennic Dionizji, Ammonarii i Merkurii. Ich okrutne męki i śmierć w czasie prześladowania Decjusza opisał Dionizy Aleksandryjski, a jego list zachował się w Historii kościelnej Euzebiusza z Cezarei.
W Clonard, w Irlandii, św. Finiana, opata. Uważany jest za największego w drugiej generacji świętych irlandzkich. Zmarł w r. 549.