wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Franciszek od św. Bonawentury, kleryk i męczennik z I Zakonu (+1622)
Był umiłowanym uczniem bł. o. Apolinarego Franco, ministra prowincjalnego franciszkanów w Japonii. Zawsze mu posłuszny, odznaczał się wielką aktywnością, był gorliwym i pilnym katechistą, oddawał się dziełu ewangelizacji, nauczał dzieci i młodzież, usługiwał chorym w ich domach i szpitalach, wielu z nich przygotował do przyjęcia sakramentów św. i do śmierci.
Franciszek urodził się w Yedo (Japonia). Wstąpił do seminarium franciszkańskiego z myślą stania się bratem mniejszym i kapłanem. Dobrze się uczył.
Kiedy o. Apolinary został aresztowany i wtrącony do więzienia za wiarę, Franciszek był poza domem. Skoro tylko powrócił i dowiedział się o jego losie, ze zbolałym sercem udał się do gubernatora miasta Omura i zarzucił mu okropne przestępstwa, a przede wszystkim apostazję. Wściekły i wzburzony gubernator aresztował go i osadził w więzieniu razem z jego mistrzem. Franciszek poprosił o. Apolinarego, aby przyjął go do Zakonu Braci Mniejszych. W półmroku więzienia odbyła się wzruszająca ceremonia obłóczyn i rozpoczęcia nowicjatu. Przywdział habit przyjął imię Franciszek od św. Bonawentury. Dla brata Franciszka w tym dniu rozpoczął się szczególny rok nowicjatu, bogaty w przeżycia i wielkie ofiary. 12 IX 1622 r. został żywcem spalony w pobliżu Omury. Błogosławiony papież Pius IX zaliczył go w poczet błogosławionych 7 VII 1867 r.
W Kościele Powszechnym
W Avili św. Teresy od Jezusa, doktora Kościoła. Lektura św. Hieronima wzbudziła w niej chęć wstąpienia do zakonu. Urzeczywistniła ją, gdy w r. 1535 została karmelitanką. Zawiodło ją jednak zdrowie i zdawało się już, że będzie musiała opuścić zakon. W r. 1539 odzyskała jednak niespodziewanie siły. Wkrótce potem nabrała rozeznania w modlitwie myślnej i zaczęła w niej czynić szybkie postępy. Gdy doznała przeżyć mistycznych i żywo odczuła Bożą obecność, wielu z otoczenia usposobiło się do niej krytycznie. Uspokoili ją Diego de Cetina i św. Franciszek Borgiasz. Na Wielkanoc 1557 r. doznała wizji zaślubin mistycznych. W trzy lata później złożyła ślub czynienia tego, co doskonalsze oraz postanowiła wiernie przestrzegać reguły zakonnej. Był to punkt zwrotny w jej działalności reformatorskiej. W porozumieniu ze św. Piotrem z Alkantary i innymi postanowiła wówczas założyć nowy dom zakonny, który by zabezpieczał życie kontemplatywne. Zamiar wzbudził niepokoje i sprzeciwy. Prowincjał karmelitów cofnął wówczas swe pozwolenie, potem odwołano ją do Toledo. Za pośrednictwem św. Piotra z Alkantary uzyskała jednak pozwolenie Piusa IV i w r. 1562 otwarła dom w Avili. Mimo to sama pozostać musiała w dawnym niezreformowanym klasztorze. Niebawem odniosła jednak pierwsze zwycięstwo i spokojniej mogła się oddać pracy nad swymi dziełami: Sprawozdaniami duchownymi, Drogą doskonałości oraz Podnietami Bożej miłości. W r. 1567 upoważniono ją do zakładania dalszych domów. Jan od Krzyża i inni zakładali w tym czasie zreformowane klasztory męskie. Pod koniec 1575 r. otrzymała znów polecenie zaprzestania fundacji i usunięcia się do Avili. Pisała wówczas Twierdzę wewnętrzną. W dwa lata później klasztor obłożono ekskomuniką, a Jana od Krzyża uwięziono. Nie opuściła wówczas bezradnie rąk. Wreszcie w r. 1579 odzyskała swobodę działania. W rok później Grzegorz XDI wydał brewe, oddzielające karmelitów bosych od trzewiczkowych. Sterana pracami zmarła w r. 1582 w Alba de Tormes. Kanonizował ją w r. 1622 Grzegorz XV. Paweł VI ogłosił ją w r. 1970 doktorem Kościoła.
Na górze Athos św. Eutymiusza Młodszego, opata. Zmarł w r. 898, pełen zasług dla rozbudowy tego sławnego ośrodka życia monastycznego.
W Wenecji św. Teodoryka, dla swego pochodzenia zwanego Niemcem. Ten zasłużony dla rozwoju zakonu karmelita zmarł około r. 1377.