wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Agnieszka z Asyżu, dziewica z II Zakonu (1198-1253)
Agnieszka, młodsza siostra św. Klary, urodziła się w Asyżu w 1198 r. Na chrzcie św. otrzymała imię Katarzyna. W pierwszych dniach kwietnia 1212 r. podobnie jak Klara uciekła z domu, by realizować ideały franciszkańskie w klasztorze św. Anioła w Panso u stóp Subasio koło Asyżu. Rodzina za wszelką cenę starała się wyciągnąć Katarzynę z klasztoru. Ona jednak okazała się nieustępliwa. Prawdopodobnie z tego powodu św. Franciszek nadał jej imię Agnieszka, ponieważ widział w niej odwagę i stałość św. Agnieszki, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa. W 1212 r. św. Franciszek oblókłszy obie siostry w szatę pokutną, zaprowadził je do klasztoru św. Damiana. Wnet Agnieszka zajaśniała w klasztorze pokorą, umartwieniami, posłuszeństwem, a przede wszystkim umiłowaniem Chrystusa, który obdarzył ją darem mistycznych uniesień, ukazując się jej w postaci Dzieciątka. W 1220 r. została posłana do Florencji, gdzie była ksienią klasztoru Monticelli. Wiele klasztorów Klarysek, np. w Padwie, Mantui, Wenecji, Castel Fiorentino Imoli i Penne, chlubi się tym, że mogły ją gościć Agnieszka gdziekolwiek się pojawiała, wszystkich budowała swą postawą i życiem. Wiele kobiet wstępowało w jej ślady. Była przy śmierci swej siostry Klary u św. Damiana. Agnieszka zmarła 16 XI 1253 r. Jej relikwie spoczywają w bazylice św. Klary w Asyżu. Papież Benedykt XIV zatwierdził jej kult jako świętej 15 IV 1752 r.
W kościele Powszechnym:
W opactwie Dumferline, w Szkocji, św. Małgorzaty, królowej. Wnuczka Edmunda Żelaznobokiego, urodziła się i młodość spędziła na Węgrzech. Wróciwszy z wygnania, przebywała na dworze stryjecznego dziada św. Edmunda Wyznawcy. Po bitwie pod Hastings uszła do Szkocji i tam w r. 1070 poślubiła króla Malcolma III. Urodziła mu ośmioro dzieci. Zajęta ich wychowaniem, czynna była także na polu chrześcijańskiej dobroczynności, króla zaś wciągała w dzieło reformy kościelnej. Złożona chorobą, przeżyła jeszcze śmierć męża i syna, którzy zginęli w zasadzce nad rzeką Alne. Zmarła w r. 1093. Pochowano ją w ufundowanym przez nią opactwie.
W Helfta, w Saksonii, św. Gertrudy nazywanej Wielką. Była taką przede wszystkim jako mistyczka i autorka traktatów: Objawień czyli Posła Boskiej łaskawości; Ćwiczeń duchownych oraz Modlitw; współdziałała też w redagowaniu Księgi szczególnej łaski, która przypisywana jest przede wszystkim jej towarzyszce zakonnej i powiernicy, św. Mechtyldzie. Przejście od kultu Męki Pańskiej do nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego było w tych pismach uderzające. Gertruda zmarła w wieku lat 45 w r. 1302.
W Soisyen-Brie, we Francji, św. Edmunda z Abigdan, arcybiskupa Canterbury. Studiował w Oxfordzie i Paryżu. W r. 1224 powołano go na stolicę prymasowską. Rządy upływały mu pośród nieustannych zatargów z kapitułą, którą popierali król lub pospólstwo. Wybrawszy się w r. 1240 do Rzymu, zmarł w drodze w klasztorze augustianów. Kanonizował go w r. 1246 Innocenty IV, Edmund pozostawił po sobie Moralitates in psalmos oraz sławne Speculum Ecclesiae.