W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Bernadeta Soubirous, dziewica z III Zakonu (1844-1879)
Urodziła się 7 1 1844 r. w Lourdes (Francja) jako najstarsza z dziewięciorga rodzeństwa. Rodzicami jej byli: ubogi młynarz Franciszek Soubirous i Ludwika Casterot. Bernadeta była słabego zdrowia. Przez pewien czas przebywała u swej krewnej Marii Aravent, u której pasła owce Wzrastała w wielkim ubóstwie
zaniedbaniu. W 1858 r. wróciła do rodziców i rozpoczęła naukę katechizmu, przygotowując się do I Komunii św.
11 II 1858 r. ujrzała po raz pierwszy Najświętszą Maryję Pannę. Matka Boża zjawiła się Bernadecie nad rzeką Gave w pobliżu groty Massabielle, wzywając ją do modlitwy różańcowej i do uczynków pokutnych za nawrócenie grzeszników. Wszystkich objawień było łącznie osiemnaście od 11 II do 16 VII. Na zapytanie Bernadety: ?Kim jesteś, piękna Pani??, Maryja odpowiedziała: ?Jestem Niepokalanym Poczęciem?.
Przychodziłam do groty przez 15 dni i codziennie Pani mi się pokazywała, tylko Jej nie było w poniedziałek i piątek. I Pani mi mówiła znowu, aby wybudowano tu kaplicę, abym się umyła w źródle i by się modlono o nawrócenie grzeszników. Pytałam Ją parę razy, kim jest, Ona jednak tylko lekko się uśmiechała, aż
w końcu, wzniósłszy ręce i oczy ku niebu, powiedziała mi, że jest Niepokalanym Poczęciem.
W ciągu tych 15 dni powierzyła mi trzy tajemnice, zabraniając mówić o nich komukolwiek; co też zachowałam wiernie aż dotąd?.
Bernadeta zakończyła swoją misję. W tym samym roku zapadła na obustronne zapalenie płuc Wyzdrowiała, ale postanowiła wstąpić do zakonu. Po prostu chciała się ukryć przed oczyma ciekawych. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr od Miłości i Nauczania Chrześcijańskiego, u których wcześniej, 3 VI 1854 r., przyjęła I Komunię św.
28 III 1879 r. z pełną świadomością i żywą wiarą przyjęła sakrament chorych, a po trzech tygodniach, 16 IV tegoż roku, umierała ze słowami na ustach: ?Módlcie się za mną, biedną grzesznicą?. 8 XII 1933 r. kanonizował ją papież Pius XI.
Również 17 kwietnia Bł. Henryk Heath, kapłan i męczennik z I Zakonu (1599-1643)
Urodził się w 1599 r. w angielskiej rodzinie protestanckiej. Od 1618 r. studiował w Cambridge. 9 X 1622 r. został pastorem. Pod wpływem pism św. Roberta Bellarmina (1542-1621) przeszedł na katolicyzm. Opuścił Cambridge, a w 1623 r. został przyjęty do Kościoła katolickiego przez ks. George?a Muscotta
w Londynie. Rok później wstąpił do angielskiej prowincji Braci Mniejszych Rekolektów w Douai. W klasztorze przyjął imię Paweł od św. Marii Magdaleny.
W 1625 r. złożył profesję zakonną. W zakonie pełnił różne posługi, ale przede wszystkim nauczał w Douai.
Do Anglii wrócił w 1643 r. po 20 latach życia pełnego odpowiedzialności, umartwień i modlitwy, pociągnięty przykładem męczeństwa ks. Williama Warda. Zaraz po przybyciu do Londynu został aresztowany i oskarżony na podstawie dokumentów znalezionych w nakryciu głowy. Przed sądem oświadczył, że przybył do Anglii po to, by wyrwać dusze z herezji. Sądzony był w Newgate i w Londynie. Podczas śledztwa odrzucił propozycję złożenia przysięgi na dekret z 1606 r. Skazano go jako kapłana 11 IV 1643 r. na podstawie dekretu z 1585 r. Trybunałowi podziękował za honor śmierci za Chrystusa. Z imieniem Jezusa na ustach
i modlitwą o nawrócenie Anglii poszedł na szubienicę w Tyburn 17 IV 1643 r. Po śmierci ciało jego zostało poćwiartowane. 22 XI 1987 r. papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych.
W Kościele Powszechnym
W Rzymie św. Aniceta, papieża. Pochodził z Syrii. Kościołem rządził w latach 154?165. Rzym odwiedzali w tym czasie wybitni mężowie jak Ireneusz, Justyn, jego uczeń Tacjan, Hegezyp oraz Polikarp. Czynni byli tam także heretycy: Marcjon, Walentyn i inni. Przez długi czas Aniceta mylnie zaliczano do męczenników.
W Kordobie, w Hiszpanii, św. Eliasza i towarzyszy, męczenników. Nie wiemy, w jakich okolicznościach zostali ujęci i skazani. Stało się to w każdym razie za panowania Mohameda, następcy Abderama II. O męczennikach mówi w swym Memoriale sanctorum św. Eulogiusz.
W Pizie, we Włoszech, bł. Klary Gambacorta. Córka możnowładcy, uwikłanego w ówczesne zacięte spory między panującymi i miastami włoskimi, Klara wstąpiła zrazu do klarysek. Nie uzyskała na to zgody porywczego ojca i została stamtąd zabrana siłą. Przez długi czas przebywała w prawdziwym więzieniu domowym, póki pod wpływem wydarzeń oraz perswazji krewnych ojciec nie zgodzi! się na jej powtórne wstąpienie do stanu zakonnego. Tym razem obrała dominikanki. Ciężko przeżyła później śmierć ojca, zasztyletowanego przez przeciwników u wrót klasztoru, który dla niej ufundował. Zmarła w r. 1419. Piza czciła ją zawsze jako świętą.