W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Leopold z Gaiche, kapłan z I Zakonu (1732-1815) Urodził się w Gaiche (Perugia) 30 X 1732 r. w rodzinie Józefa Crociego i Antonii Marii z Giorgich, zamożnych i pobożnych wieśniaków. Otrzymał solidne wychowanie chrześcijańskie. 9 III 1751 r. przyjął habit franciszkański w klasztorze św. Bartłomieja
w Cibattoli. Po odbyciu nowicjatu w 1752 r. rozpoczął studia filozoficzno-pedagogiczne. 5 III 1757 r. otrzymał święcenia kapłańskie.
Mając wybitne zdolności oratorskie, poświęcił się pracy apostolskiej przez przepowiadanie Słowa Bożego. Przede wszystkim głosił misje ludowe, naśladując św. Leonarda z Porto Maurizio. W ciągu 47 lat przeprowadził 330 kursów misji po 15 dni, 40 rekolekcji wielkopostnych, 14 kursów rekolekcji adwentowych, 94 kursy rekolekcji dla osób duchownych; głosił też wiele kazań przy innych okazjach. Erygował 73 Drogi krzyżowe. Tam, gdzie przemawiał, wznosił pamiątkowe krzyże. W prowincji pełnił posługę gwardiana, kustosza i ministra prowincjalnego. Wyczerpany pracą i pokutą zachorował i umarł 2 IV 1815 r. w Monteluco koło Spoleto. 12 III 1893 r. papież Leon XIII zaliczył go w poczet błogosławionych.
Również 2 kwietnia Bł. Elżbieta Vendramini, dziewica z III Zakonu Regularnego (1790-1860), założycielka
Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Elżbietanek z Padwy. Urodziła się 9 IV 1790 r. w Bassano del Grappa (północne Włochy) w rodzinie Franciszka i Antoniny z domu Duodo. Od szóstego roku życia wychowywała się u augustianek. W 1812 r. straciła ojca. Po wielu rozterkach w 1820 r. zdecydowała się na pracę
w sierocińcu w opuszczonym klasztorze kapucyńskim w Bassano. W 1821 r. przywdziała habit tercjarski. W następnym roku złożyła profesję według reguły franciszkanów świeckich. Pracując w sierocińcu, podjęła myśl założenia zgromadzenia tercjarek regularnych, ale spotkała się ze sprzeciwem. Po sześciu latach pracy musiała opuścić sierociniec z powodu braków materialnych. Wtedy przeniosła się do Padwy, gdzie otrzymała posadę w sierocińcu w dzielnicy nędzy.
W Padwie dalej uparcie dążyła do założenia zgromadzenia, co urzeczywistniła przy pomocy ks. Ludwika Marana. Charakterystycznym rysem ducha franciszkańskiego s. Elżbiety jest służba ubogim na wzór św. Elżbiety Węgierskiej. W 1836 r. przyjęła pod opiekę zgromadzenia szkołę dla biednych dziewcząt przy schronisku bł. Peregryna. W swoim życiu s. Elżbieta nie była wolna od cierpień i chorób. Zapadała na oczy – ta choroba towarzyszyła jej przez całe życie,
w końcu nie mogła już czytać ani pisać. Zmarła na niewydolność serca w sam Wielki Poniedziałek 2 IV 1860 r. w Padwie. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją
4 XI 1990 r.
W kościele Powszechnym:
W Plessisles-Toures, we Francji, św. Franciszka z Paoli, założyciela zakonu minimów. Pochodził z Kalabrii. Około r. 1449 wstąpił do franciszkanów, ale długo u nich nie pobył. Schronił się w pustelni, gdzie wiódł życie niezwykłego umartwienia. Z czasem pozyskał uczniów i w Cosenza otworzył dla nich klasztor. Była to pierwsza siedziba nowego zakonu. W r. 1474 Ludwik XI, przerażony zbliżającą się śmiercią, wezwał go do Francji. Święty króla nie uleczył, ale go uspokoił. Sam zmarł w r. 1507. W dwanaście lat później Leon X wyniósł go na ołtarze.
W Cezarei Palestyńskiej św. Teodozji, męczennicy. W dziełku O męczennikach palestyńskich opowiada o niej historyk Euzebiusz. Przychwycono ją, gdy chrześcijan skazanych na śmierć prosiła o wstawiennictwo. Została okrutnie okaleczona, a potem wrzucono ją do morza. Stało się to prawdopodobnie w r. 307.
W Palestynie św. Marii, pokutnicy, nazywanej często Marią Egipcjanką. Bogata literatura hagiograficzna, której stała się bohaterką, jest mniej lub bardziej udanym naśladownictwem barwnej opowieści, przypisywanej Sofroniuszowi Jerozolimskiemu. Z historią nie ma ona nic wspólnego. Nie można jednak powątpiewać, że jakaś Maria wiodła w Palestynie życie pustelnicze. Świadczą niej Jan Moschos w Łące duchownej oraz Cyryl ze Scytopolis w Żywocie św. Cyriaka.