wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Milagros Ortells Gimeno, dziewica i męczennica z II Zakonu (1882-1936)
Urodziła się 29 XI 1882 r. w Walencji (Hiszpania) jako trzecie i ostatnie dziecko w rodzinie Henryka Ortellsa i Dolores Gimeno. Następnego dnia została ochrzczona w kościele parafialnym p.w. św. Jana Chrzciciela. Już jako dziecko była bardzo pobożna, a środowisko rodzinne, w którym wzrastała, było głęboko religijne. Jej pobożność była nadzwyczajna, szczególnie jej umiłowanie pokuty, aż do takiego stopnia, że pewnego razu matka zaskoczyła ją, wdychającą przykre zapachy, z braku innych możliwości umartwienia. W kościele, zamiast zajmować miejsce w ławce, siadała na posadzce. Wstąpiła do Zakonu Klarysek Kapucynek, pragnąc większej doskonałości. Matka proponowała jej wstąpienie do sióstr wynagrodzicielek, lecz ją bardziej pociągała surowość kapucyńskiej reguły. Przekroczyła próg klasztoru Kapucynek w Walencji 9 X 1902 r. Spełniała w nim obowiązki pielęgniarki, dbała o refektarz, była też siostra zewnętrzną, zakrystianką oraz mistrzynią nowicjatu. Była bardzo uczynna i zawsze gotowa do niesienia pomocy współsiostrom. Jej pobożność była ugruntowana; najznamienitszą jej cechą była miłość do Eucharystii i Niepokalanej. Pokutowała, używając dyscypliny i włosiennicy. Po wybuchu rewolucji musiała szukać schronienia w domu swej siostry Marii w Walencji i tam nadal prowadziła życie modlitwy i skupienia. Następnie ukrywała się w jednym z domów przy ulicy Maestro Chapi w Walencji, gdzie przebywały też inne zakonnice. Tam też została aresztowana przez grupę rewolucjonistów 20 XI 1936 r. i zamordowana razem z innymi 17 siostrami zakonnymi w miejscu zwanym Picadero de Paterna. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
Również 20 listopada Bł. Achilles Puchała, kapłan i męczennik z I Zakonu (1911-1943)
Józef Puchała urodził się 18 III 1911 r. we wsi Kosina koło Łańcuta jako syn Franciszka i Zofii z domu Olbrycht. W Kosinie uczęszczał do szkoły podstawowej, w 1924 r. zapisał się do Niższego Seminarium Duchownego we Lwowie.
Mając 16 lat, 6 IX 1927 r., został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. W Łagiewnikach rozpoczął nowicjat, gdzie otrzymał imię Achilles. 29 IX 1928 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Po zdaniu matury odbywał studia filozoficzno-teologiczne w Krakowie. 22 V 1932 r. złożył śluby wieczyste. Święcenia kapłańskie przyjął 5 VII 1936 r. z rąk księdza biskupa Stanisława Responda. Po podziale polskiej administracji zakonu na dwie prowincje w lipcu 1939 r., pozostał w macierzystej prowincji św. Antoniego Padewskiego i bł. Jakuba Strzemię. Swoją pierwszą pracę duszpasterską podjął w klasztorze w Grodnie, następnie w Iwieńcu. Po wybuchu wojny opiekował się parafią w Pierszajach; dołączył do niego o. Herman Stępień, który opuścił Wilno.18 VI 1943 r. wybuchło w Iwieńcu powstanie przeciwko Niemcom. Komendant niemieckiej żandarmerii był katolikiem i mieszkał na probostwie w Pierszajach, dlatego chciał ukryć obu franciszkanów, na co się nie zgodzili. Dołączyli dobrowolnie do aresztowanych parafian. Cała grupa uwięzionych została doprowadzona do wioski Borowikowszczyzna. Gestapo wywiozło aresztowanych na przymusowe roboty do Niemiec. Jedynie dwóch kapłanów zamordowano w stodole na skraju wioski. Po dokonaniu zbrodni stodołę podpalono. Było to 19 VII 1943 r. Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
W Anglii św. Edmunda, króla Anglów Wschodnich. Rządy objął w r. 855. Dla poczucia sprawiedliwości i mądrości ceniono go i lubiano. Ale względny spokój zakłócili najeźdźcy duńscy. Król wydał im bitwę. Pokonany, dostał się do niewoli. Żądano wówczas, by wyrzekł się wiary i został wasalem. Gdy odmówił, obito go i obnażonego przywiązano do dębu. Jak Sebastian stał się celem łuczników. W końcu ścięto mu głowę i wrzucono do rowu. Później odnaleziono jego ciało. Od r. 1016 strzegło go opactwo jego imienia. W r. 1217 Francuzi mieli je rzekomo wywieźć do Tuluzy. Mimo to najbardziej czczony jest na Wyspie, gdzie 60 kościołów szczyci się jego patronatem.
W Hildesheim, w Niemczech, św. Bernwarda, biskupa. Otrzymał nie tylko staranne wykształcenie, ale zapoznał się ponadto z architekturą, malarstwem i złotnictwem. Potem był wychowawcą Ottona III. W r. 993 został biskupem Hildesheimu. Okazał się tam od razu wielkim budowniczym. Ufundował opactwo pod wezwaniem św. Michała. Dbał o sporządzanie i ozdabianie rękopisów. Postarał się także o bogaty wystrój w swej katedrze. Zmarł w r. 1022, wyraziwszy uprzednio życzenie, aby pochowano go w ufundowanym przez się kościele. Kanonizował go w r. 1192 Celestyn III.
W Veroli, we Włoszech, bł. Darii Fortunaty Viti, benedyktynki. Wcześnie straciła matkę i wiele musiała się natrudzić, aby wychować sześcioro młodszego rodzeństwa. W r. 1851 przywdziała jako siostra-konwerska habit zakonny. Spełniła najskromniejsze posługi, a dla nabrania sił często klękała przed tabernakulum. Zmarła w r. 1922, wypowiadając: na wieki wieków. Beatyfikował ją w r. 1967 Paweł VI.