wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Anioł, kapłan i męczennik z I Zakonu (+l227)
Kapłan w Zakonie Braci Mniejszych, razem z innymi współbraćmi od-dał życie za Chrystusa w Ceucie w Maroku 10 X 1227 r.
Annalecta Franciscana tak opisują ich męczeńską śmierć:
?Brat Daniel, zakonnik mądry i roztropny, który wcześniej był prowincjałem Kalabrii, oraz sześciu innych braci oddanych Bogu i bardzo gorliwych usilnie zapragnęło zbawienia Saracenów. Nie obawiali się narazić na śmierć, byleby mogli upragniony cel osiągnąć i taki dar złożyć Bogu. W pewien piątek potajemnie prowadzili rozmowę na temat zbawienia własnego i innych ludzi. Następnego dnia, w sobotę, odprawili sakramentalną spowiedź u brata Daniela, przyjęli pobożnie sakrament Eucharystii i całkowicie powierzyli się Bogu.
Tak uzbrojeni, bojownicy Chrystusa przystąpili do walki w niedzielę wczesnym rankiem. Głowy posypali popiołem i weszli potajemnie do miasta. Umocnieni Duchem Świętym, bez obawy przepowiadali Imię w środku miasta, to na jednej, to na drugiej ulicy i wołali, że nie ma w żadnym innym imieniu prawdziwego zbawienia. Orędzie Boże płynęło w ich sercach jak ogień. Saraceni znieważali ich na różne sposoby, bili po głowie i chłostali. Wreszcie ujęli ich i zaprowadzili przed króla. Ten wysłuchał ich za pośrednictwem tłumacza, a oni napełnieni Duchem Świętym wyznawali Imię Pana. Król z całym dworem wyśmiał ich jako szaleńców, a następnie kazał ich wtrącić do więzienia i zakuć w żelazne łańcuchy?. Z więzienia bracia napisali wzruszający list do trzech kapłanów i innych chrześcijan: ?W niedzielę rano, 10 X, kiedy odmówiliśmy Boskie Oficjum, wyprowadzono braci z więzienia i zaprowadzono przed króla. Kiedy ich zapytano, czy żałują za to, co powiedzieli przeciwko prawu i Mahometowi, odpowiedzieli, że nie tylko nie żałują za to, ale potwierdzają to wszystko, co powiedzieli, a ponadto dodali, że nie ma dla nich zbawienia w prawie, które przestrzegają, oraz że zbawić się mogą jedynie wtedy, gdy przyjmą chrzest i uwierzą w Pana naszego Jezusa Chrystusa. Oni sami są gotowi dla Niego umrzeć. Wtedy niezwyciężeni rycerze Chrystusa zostali bezlitośnie obnażeni. Następnie związano im ręce do tyłu i wyprowadzono z pałacu królewskiego poza miasto. ?Dzieląc z Chrystusem Jego urągania?, byli jak baranki prowadzeni na śmierć Sami zaś spieszyli na ucztę. Gdy ich przyprowadzono na miejsce stracenia, ręce niegodziwców ścięły ich święte głowy i tak dusze swoje ozdobione krwią oddali Panu?. Papież Leon X zatwierdził jego kult jako świętego 22 I 1516 r.
Również 20 października Bł. Jakub Kern (1897-1924), kapłan, wyznawca, tercjarz.
Urodził się 11 kwietnia 1897 roku w Wiedniu i na chrzcie św. otrzymał imiona Franciszek Aleksander. Jego ojciec był ogrodnikiem. Rodzice wychowywali go w głębokiej wierze chrześcijańskiej. Gdy miał 10 lat, rozpoczął naukę w Niższym Seminarium Archidiece-zjalnym w Hollabrunn, które ukończył 7 października 1915 roku. Wyróżniał się pobożnością, zrównoważeniem i pogodnym usposobieniem. Był pilnym i wzorowym uczniem. W wieku 14 lat złożył ślub czystości, a rok później wstąpił do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. 20 października 1920 roku rozpoczął nowicjat u premonstratensów w opactwie Geras w Dolnej Austrii. Przyjął imię Jakub, a rok później, w 1921 r., złożył pierwsze śluby zakonne. Wybrał ten zakon, pragnąc ofiarować swe życie jako zadośćuczynienie za odstępstwo o. Izydora Zahradnika z opactwa Premonstratensów w Strahowie, założyciela Czeskiego Kościoła Narodowego.n 23 lipca 1922 roku Jakub Kern przyjął święcenia kapłańskie w katedrze św. Stefana w Wiedniu, lecz posługę duszpasterską musiał wkrótce przerwać aby oddać się kilku operacjom. Zmarł w szpitalu 20 października 1924 roku. Jan Paweł II21 czerwca 1998 roku beatyfikował go podczas Eucharystii sprawowanej na placu Bohaterów w Wiedniu.
W Kościele Powszechnym
W Krakowie Św. Jana Kantego. Wkrótce po studiach, odbytych w tym mieście objął u miechowskich bożogrobców kierownictwo szkoły. Już wówczas zajmował się przepisywaniem rękopisów. Zapewne pielgrzymował także do Rzymu. W r. 1429 objął na Akademii Krakowskiej wykłady na wydziale filozofii. Nieco później został kanonikiem u św. Floriana oraz proboszczem w Olkuszu. Z tego ostatniego stanowiska rychło zrezygnował, sądząc widocznie, że nie godzi się czerpać dochodów z parafii, w której się nie pracuje. Pozostały po nim liczne rękopisy, świadectwo jego pracowitości. Zmarł 24 grudnia 1473 r. Jego wczesny kult skojarzono z uznaniem dla uczynków miłosierdzia i troski o ubogich. W kalendarzu liturgicznym wspomnienie umieszczono w pobliżu właściwego dies natalis, tzn. 23 grudnia. Diecezje polskie pozostały przy terminie, wyznaczonym po kanonizacji w r. 1767.
W Aussance pod Reims, we Francji, św. Syndulfa, kapłana. Wiódł życie pustelnicze i oddawał się wielkim surowością. Zmarł około r. 600.
W Treviso, we Włoszech, św. Marii Bertylli Boscardin.
Już w młodości z zapałem oddawała się nauczaniu katechizmu. W r. 1905 wstąpiła do zgromadzenia pod wezwaniem św. Doroty. Zdobyła potem dyplom pielęgniarki i jako taka oddawała się ofiarnie posłudze chorych. Doznała też nie byle jakich przeciwności i przez pewien czas spełniać musiała najniższe posługi. Swe wewnętrzne życie karmiła rozważaniem katechizmu. Zmarła w r. 1922. Kanonizował ją w r. 1961 Jan XXIII.