wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Florentyn Pérez Romero, kapłan i męczennik z III Zakonu Regularnego (1902-1936). Urodził się w 14 III 1902 r. w Valdecuenca koło Albarracin (Hiszpania) jako syn Franciszka i Ignacji, którzy zaraz po jego urodzeniu, przedstawili go proboszczowi w celu ochrzczenia. Po kilku latach osierocony przez ojca udał się do internatu przy ośrodku p.w. św. Mikołaja w Teruel, kierowanym przez tercjarzy kapucynów od Matki Bożej Bolesnej. Tam nauczył się czytania i pisa-nia oraz przyjął I Komunię św. i ukończył szkołę średnią. 15 IX 1919 r. przyjął habit zakonny, a dwa lata później, w dzień matki Bożej Bolesnej, złożył pierwsze śluby zakonne, a w 1927 r. śluby wieczyste. W następnym roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk ojca założyciela, biskupa Alojzego Amigó. Posługę kapłańską rozpoczął w Pampelunie (Nawarra), najpierw w szkole Nuestra Se?ora del Camino, następnie w kolegium św. Antoniego. W latach 1930-1935 przebywał w kolegium przy klasztorze Nuestra Se?ora de Monte Sion jako profesor muzyki i wychowawca dzieci. Rewolucja zastała go w domu nowicjackim San José de Godella (Walencja). Został aresztowany po trzech dniach spędzonych w więzieniu razem z bratem Urbanem dnia 23 VIII 1936 r. złożył swe życie w ofierze przy drodze wiodącej z Pobla de Vallbona do Llirii. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele powszechnym:
We Fryburgu Szwajcarskim św. Piotra Kanizego, doktora Kościoła. Pochodził z holenderskiego Nijmegen. Studiując w Kolonii, wszedł w środowisko tamtejszych gorliwych duchownych i nawiązał stosunki z tamtejszą kartuz ją. W r. 1540 zdobył stopień mistrza nauk wyzwolonych i rozpoczął pracę naukową. Nieco później zetknął się z bł. Piotrem Fabrem i wkrótce potem wstąpił do jezuitów. Kardynał Otto Truchses wezwał go do Trydentu. W późniejszych obradach soborowych uczestniczył jako teolog papieski. W r. 1549 złożył profesję i w Bolonii zdobył doktorat teologii. Reszta życia upłynęła mu na wszechstronnej działalności kościelnej i naukowej na terenie Niemiec. Pracował w Ingolstadzic, Wiedniu, Pradze, Augsburgu, Insbrucku i Monachium. Czasowo zarządzał diecezją wiedeńską i przez długie lata był prowincjałem. Wśród tych licznych zajęć nigdy nie zaniedbywał pracy pisarskiej Do r. 1597 ponad dwieście razy wydawano jego katechizm. Napisał ponadto wiele poważnych prac teologicznych oraz Wyznania i Duchowy testament. Jego też staraniem ukazało się wiele dzieł Ojców Kościoła i powstawały nowe oficyny wydawnicze. Ostatnie dziesięć lat spędził we Fryburgu. Jeździł także do Polski i utrzymywał żywe kontakty z kardynałem Hozjuszem, a Stanisławowi Kostce, gdy ten zjawił się u niego w Dylindze, wystawił piękne świadectwo. Zmarł w r. 1597. Kanonizował go i doktorem Kościoła ogłosił Pius XI.
W Licji, w Azji Mniejszej, męczennika Temistoklesa. Zginął zapewne za Decjusza. Zachowała się Pasja, która opowiada o jego wyznaniu wiary.
W Montecerignano, w środkowych Włoszech, bł. Dominika Spadafora, dominikanina. Zmarł w r. 1521. Jego kult zaaprobowano w r. 1921.