W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Wawrzyniec z Brindisi, kapłan i Doktor Kościoła z I Zakonu (1559-1619). Wawrzyniec Russo urodził się 22 VII 1559 r. w Brindisi (Włochy). Osierocony wcześnie przez ojca, przygarnięty został przez braci mniejszych konwentualnych, u których pobierał nauki humanistyczne. Gdy miał 14 łat, zmarła mu matka, przeniósł się wtedy do Wenecji do swego wuja. Tutaj poznał kapucynów i w 1575 r. wstąpił w ich szeregi. 24 III 1576 r. złożył śluby zakonne. Studiował logikę w Padwie oraz filozofię i teologię w Wenecji. Wkrótce stał się przykładem pokory, posłuszeństwa, ustawicznej modlitwy i dokładnego zachowywania reguły św. Franciszka. Obdarzony świetną pamięcią i inteligencją, nie tylko łatwo opanował przedmioty na wydziale filozoficznym i teologicznym, ale nauczył się wielu języków: greckiego, hebrajskiego, aramejskiego, niemieckiego, francuskiego, hiszpańskiego, i to w takim stopniu, że mógł w nich wygłaszać kazania. Wyświęcony na kapłana 18 XII 1582 r., rozwinął wszechstronną działalność kaznodziejską, przemierzając prawie całą Europę, apostołując we Włoszech, w Niemczech, na Węgrzech, w Hiszpanii i w Portugalii. Pełnił posługi profesora, kaznodziei, prowincjała, generała zakonu i legata papieskiego. Siłę duchową czerpał z Eucharystii. Zmarł 22 VII 1619 r. w Belem koło Lizbony. Beatyfikował go w 1783 r. papież Pius VI, a papież Leon XIII zaliczył go w poczet świętych 8 XII 1881 r.
W Kościele Powszechnym:
W Lizbonie Św. Wawrzyńca z Brindisi, doktora Kościoła. Mając szesnaście lat, wstąpił do kapucynów. Otrzymał u nich solidną formację intelektualną i duchową. Potem rychło zwrócił na siebie uwagę jako kaznodzieja i apostoł, m. in. jako apostoł wśród Żydów. Był następnie prowincjałem w Toskanii, Wenecji i Szwajcarii. Od r. 1599 przebywał w Austrii i Czechach. W trzy lata później wybrano go generałem zakonu. Po złożeniu urzędu znów przybył do monarchii habsburskiej. Jeździł także do Tyrolu i Bawarii, a wszędzie zdobywał wzięcie i poważanie. Przyczynił sie do zwycięstwa nad Turkami pod Szekeshervar i do zmontowania Ligi Świętej. Jeździł jeszcze na dwór hiszpański i wiele dokonał jako mediator w sporach między panującymi. Ostatnią misję podjął w Hiszpanii, dokąd udał się, aby wstawić się za uciskanymi Ne-apolitańczykami. W drodze ciężko zaniemógł. Zmarł w Lizbonie w dniu 22 lipca 1619 r. Pozostawił po sobie sporo pism, m. in. Explanaitio in Genesim, Lutheranismi Hypotyposis, zbiory homilii itp. Kanonizował go w r. 1881 Leon XIII, natomiast Jan XXIII ogłosił go doktorem Kościoła.
W Marsylii św. Wiktora, męczennika. Zginął prawdopodobnie w r. 290. Wspominały go dawne martyrologia, Grzegorz z Tours oraz Wenancjusz Fortunat. Na początku IV stulecia Ka-sjan założył przy jego grobie sławne opactwo.
Niedaleko Saverne, w Alzacji, św. Abrogasta, biskupa Zasiadał na stolicy w Strasburgu w w. VI.