W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Iwon z Bretanii, kapłan z III Zakonu (1253-1303). Pierwszym i może najsławniejszym patronem adwokatów jest św. Iwon, któremu nadano tytuł ?obrońca ubogich?. W rzeczywistości był on nie tylko obrońcą ubogich, ale ich przyjacielem, bratem, dobroczyńcą i ojcem. Urodził się 17 X 1253 r. w Bretanii (Francja). Dobrze wychowany przez pobożną i bogobojną matkę studiował najpierw w Orleanie, a potem w Paryżu teologię i prawo. Mimo młodego wieku wyświęcony na kapłana, przyjął urząd oficjała sądu biskupiego. Rozwiązywał ważne i zawiłe sprawy. Był sprawiedliwy, nie miał względu na wysoką pozycję osoby, lecz każdy biedny, każda wdowa i sierota, każdy uciskany i prześladowany mogli liczyć na jego opiekę i obronę. Był bystry i mądry. Honory i zaszczyty mu się nie podobały, więc poprosił biskupa, by mógł pracować jako proboszcz. I tak się stało. Wnet przyjął habit pokuty III Zakonu św. Franciszka. Jako tercjarz kochał ubóstwo franciszkańskie, a szczególnie miłował biednych. Swój dom urządził bardzo skromnie i ubogo, posiadał tylko najkonieczniejsze rzeczy. Jego przyjaciółmi stali się ubodzy, chorzy, sieroty, wdowy. Gdy poważnie zachorował i nie mógł już więcej pomagać materialnie swoim biedakom, spieszył z pomocą duchową, dobrym słowem, radą, a także czyniąc liczne cuda przez rozmnażanie chleba i przemienianie wody w wino. Wycieńczony chorobą i spracowany zmarł 19 V 1303 r., mając 50 lat. Święty Iwon był jednym z najbardziej popularnych świętych północnej Francji i patronem prawników. Papież Klemens VI kanonizował go 19 V 1347 r.
Również Bł. Ludwik zBesançon kapłan i męczennik z I Zakonu (1720-1794)
Jan Chrzciciel Jakub Ludwik Ksawery Loir urodził się 11 III 1720 r. w Besançon jako syn Jana Ludwika, dyrektora mennicy, i Elżbiety z domu Juliot. Został ochrzczony tego samego dnia w kościele św. Piotra w Besançon. W 1740 r. wstąpił w Lyonie do klasztoru Kapucynów, który nazywano ?Małym Lasem?. Starał się, by być posłusznym i poddanym, a nie rządzić – jak mawiał. Wyrazem tego było całkowite oddanie się pracy dla zbawienia ludzi, wiele godzin spędzając w konfesjonale. Nie skąpił czasu dla ludzi chorych, starszych i biednych. Miał 74 lata, kiedy pojawiły się okrutne prawa rewolucji francuskiej. Bronił się przed nimi, powołując się na swój podeszły wiek. Gdy kasowano klasztory, udał się do Burbonii, ale tam w 1793 r. został uwięziony i razem z grupą starszych i chorych kapłanów został deportowany do Rochefort. Po zwolnieniu udał się do klasztoru św. Dominika w Montargis, gdzie pragnął odszukać dwie siostrzenice Ostatecznie 31 III 1794 r. został aresztowany w departamencie L?Allier, skąd 16 V przetransportowano go do Rochefort i skierowano do pracy w kamieniołomach. 19 V 1794 r., gdy więźniowie obudzili się, znaleźli go martwego na kolanach na miejscu, które zajmował. Jan Paweł II beatyfikował go w Rzymie 1 X 1995 r.
W kościele powszechnym
W Egipcie św. Serapiona Syndonity. Przydomek otrzyma! dlatego, że przez cale życie spowija! się w ten sam całun. By! jednym z tych wielkich ascetów, którymi w IV stuleciu zaludniły się pustynie egipskie. Szeroko o nich opowiada Palladiusz w swej Historii Luzjańskiej. W Vienne nad Rodanem św. Teobalda, biskupa. Stolicę swą objął prawdopodobnie już w r. 957. W r. 994 z jego inicjatywy w Anse pod Lyonem odbył się synod, na którym omawiano sprawę celibatu księży. Zmarł w r. 1001. Jego cześć zaaprobował dopiero Pius X (1903).
W Marsylii bł. Karola Józefa Eugeniusza de Mazenod. Wychowywał się we Włoszech, gdzie jego rodzice schronili się w czasie Rewolucji. W r. 1811 przyjął święcenia kapłańskie. W trzy lata później, gdy ozdrowiał po przejściu tyfusu, zdecydował się założyć zgromadzenie kapłanów, którzy by poświęcili się głoszeniu słowa Bożego po wsiach. Doszło do tego w r. 1816 w Aix i wtedy właśnie powstało zgromadzenie Oblatów Maryi Niepokalanej. Sam założyciel kontynuował świetną działalność kaznodziejską. W r. 1837 objął po stryju rządy w diecezji marsylskiej. Naznaczył je stworzeniem 22 nowych parafii, budową wielu kościołów, w tym bazyliki Notre Dame de la Garde, sprowadzeniem licznych kongregacji zakonnych i wielu innymi pożytecznymi dziełami. Zmarł w r. 1861. Beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.