W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Bernard z Offidy, brat z I Zakonu (1604-1694). Urodził się 7 XI 1604 r. koło Offidy (Włochy) w religijnej skromnej rodzinie Peranich. W 22 roku życia przyjęty przez kapucynów w Corinaldo, w 1627 r. złożył profesję. Pełnił posługę infirmarza i kwestarza. Życiem swoim budował współbraci i wiernych, tak iż biskup z Ascoli Piceno prosił przełożonych, aby nie przenosili go. Odwiedzał chorych, niosąc im słowa pociechy i umocnienia. Kiedy mówił, że trzeba być gotowym, by poddać się woli Bożej, to było pewne, że chory umrze Kiedy natomiast mówił, że to nic, znaczyło, że chory wkrótce wyzdrowieje. Wzorem dla niego był św. Feliks z Cantalice. Żywił serdeczne nabożeństwo do Najświętszej Eucharystii. Kiedy w wieku 84 lat przełożeni zwolnili go z obowiązków, całymi godzinami leżał przed Jezusem Eucharystycznym. W imię posłuszeństwa konający brat Bernard podniósł dłoń, w której trzymał krucyfiks, uczynił wielki znak krzyża nad obecnymi. Otrzymawszy błogosławieństwo od gwardiana, skonał 22 VIII 1694 r., przeżywszy 90 lat. Święty papież Pius V beatyfikował go 25 V 1795 r.
Również Bł. Protazy z Sees, kapłan i męczennik z I Zakonu (1747-1794). Jan Bourdon urodził się 3 IV 1747 r. w rodzinie kołodzieja Szymona i Marii Luizy z domu Le Frou. Już następnego dnia został ochrzczony w kościele św. Piotra w Sees (Orne). Wstąpił do klasztoru Kapucynów. Dnia 27 XI1768 r. złożył uroczystą profesję w klasztorze w Bayeux, przyjmując imię Protazy. W 1775 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w klasztorze w Honfleur, niedaleko sanktuarium Naszej Pani Łaskawej. Pełnił też posługę gwardiana Sotteville, w pobliżu Rouen, gdzie zastał go wybuch rewolucji. Dnia 26 VIII1791 r. złożył deklarację, że pozostanie w zakonie i odmówił złożenia przysięgi na nową konstytucję. Przed Wielkanocą 1792 r. został wypędzony z klasztoru w Sotteville i udał się do klasztoru Rouen. W kwietniu 1793 r. został zatrzymany i przesłuchany, ale ponownie odmówił złożenia przysięgi. Dnia 9 III 1794 r. został deportowany i 12 IV tegoż roku przybył do Rochefort, gdzie pracował w kamieniołomach. Zmarł 23 VIII 1794 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 1 X 1995 r.
W Kościele Powszechnym:
W Limie, w Peru, św. Róży patronki Ameryki Południowej. Wcześnie wkroczyła na drogę heroicznej świętości i podjęła surowe wyrzeczenia, zaprawiając się zarazem do kontemplacji. W dwudziestym roku życia została tercjarką dominikańską, co tym bardziej zbliżyło ją do jej ideału, Katarzyny Sieneńskiej. Wcześnie zaczęła też doznawać łask mistycznych, ale swe głębokie życie modlitewne łączyła z pełną poświęcenia pracą na rzecz chorych i nędzarzy. Wiele sama wycierpiała. Przez ostatnie lata przebywała w rodzinie Gundisałvich, która ją uwielbiała. Zmarła w r. 1617. Kanonizowano ją w r. 1671. Wspomnienie długo obchodzono w dniu 30 sierpnia, ale ostatnio przesunięto je na dzień najbliższy dnia 24 sierpnia, w którym zmarła, ale który zajęty jest już przez święto apostoła.
W Rzymie św. Kalinika, patriarchy konstantynopolskiego. Rządy objął w r. 693. Justynianowi II wyrzucał twardość serca i gwałty. Potem związał się ze spiskowcami, którzy dokonali zamachu stanu. Gdy w dziesięć lat później cesarz odzyskał tron, Kalinik został oślepiony i zesłany do Rzymu. Zmarł tam w r. 705.
W Boulancourt, we Francji, św. Asceliny. Krewna św. Bernarda, w piątym roku życia schroniła się ze swą matką u pań kanoniczek. Ich klasztor przeszedł potem pod obediencję cystersów. Ascelina zmarła w r. 1195.