Wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Leonard z Porto Maurizio, kapłan z I Zakonu (1676-1751), patron misji ludowych
Urodził się 20 XII 1676 r. w Porto Maurizio koło Imperii (Włochy) jako syn Dominika Casannovy i Anny Marii z Benzów. Na chrzcie św. nadano mu imiona Paweł Hieronim. Gdy miał dwa lata, umarła jego matka, a wychowaniem zajęła się Maria Riolfo, druga żona ojca, niewiasta zacna i troskliwa. Podczas nauki w Collegium Romanum w Rzymie zapisał się do sodalicji mariańskiej i filipińskiej. Jesienią 1697 r. wstąpił do braci mniejszych (reformatów) w Ponticelli i otrzymał imię Leonard Wróciwszy do Rzymu, studiował teologię, cały czas marząc o misjach w Chinach; studiował też medycynę. W 1703 r. został wyświęcony na kapłana i powierzono mu wykłady z filozofii. Niestety, nagle podupadł na zdrowiu. W czasie choroby złożył ślubowanie, że jeśli Matka Najświętsza przywróci mu siły, odda się pracy nad nawracaniem grzeszników w misjach ludowych. Odzyskanie sił przypisywał wstawiennictwu Najświętszej Maryi i odtąd uważał się za Jej żywe wotum. W tej sytuacji mógł niestrudzenie oddawać się kaznodziejstwu. Benedykt XIV wezwał go w 1749 r. do Rzymu, by przygotował lud na przyjęcie łask i odpustów Roku Świętego. W roku jubileuszowym założył Drogę krzyżową w Koloseum. W 1751 r. rozchorował się, ale powrócił do Rzymu, by tu umrzeć, bo tak obiecał papieżowi. Zmarł 26 XI1751 r. w klasztorze św. Bonawentury na Palatynie w Rzymie. Papież Pius VI ogłosił go błogosławionym w 1791 r., a błogosławiony Pius IX kanonizował go 29 VI 1867 r. W 1923 r. papież Pius XI ogłosił go patronem misjonarzy ludowych.
W kościele Powszechnym:
W Tagaście, w dzisiejszym Algierze, św. Alipiusza, biskupa. Gdy Augustyn wykładał w jego mieście gramatykę, przylgnął do przyszłego doktora i odtąd towarzyszył mu w jego duchowym itinerarium. Razem z nim przyjął na Wielkanoc 387 r. chrzest. Wrócił następnie do Afryki i został mnichem. Pielgrzymował następnie do Ziemi Świętej i zetknął się z Hieronimem. W r. 394 lub następnym został biskupem rodzinnego miasta. Odznaczył się w zwalczaniu donatystów i pelagian. Zmarł około r. 430.
W Monte Fano, we Włoszech, św. Sylwestra, opata. W czasie studiów przylgnął do Benwenuta Scatiroli, przyszłego biskupa Ankony. Niezadowolony ze zmiany życiowego kierunku, ojciec trzymał go następnie w swego rodzaju niewoli. Dzięki miejscowemu klerowi udało mu się w końcu zostać kapłanem, a potem ukryć w pustelni. Tam z czasem zgromadził gromadkę uczniów, dla których założył 12 klasztorów. Dało to początek benedyktyńskiej kongregacji sylwestrynów. Zmarł w r. 1267.
W Rzymie Św. Leonarda z Porto Maurizio, reformaty. Kształcił się w Collegium Romanum, a duchowo wyrabiał w soda-licjach i filipińskim oratorium. W r. 1697 przyjął brązowy habit reformatów. Marzył o misjach, ale powierzono mu nauczanie filozofii. Potem poważnie zachorował. Uzdrowienie przypisywał szczególnemu wstawiennictwu Matki Najśw. Odtąd oddawał się kaznodziejstwu. Przez 40 lat głosił misje ludowe, które zjednały mu tytuł apostoła Italii. Dla pobożności rzesz zasłużył się także przez popularyzowanie nabożeństwa drogi krzyżowej. Sam erygował podobno 576. Pełen zasług, zmarł w r. 1751. Pozostawił po sobie sporo pism, także obszerną korespondencję, wśród której znajdują się listy do Marii Klementyny Sobieskiej. Kanonizował go w r. 1867 Pius IX. Natomiast Pius XI ogłosił go w r. 1923 patronem misji ludowych.