W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Dominik od św. Franciszka, brat i męczennik z I Zakonu (+1628)
Urodził się w Nagasaki Japonia). Był katechistą i pomocnikiem bł. Antoniego od św. Bonawentury, który ochrzcił go po swym przybyciu do Manili i przyjął do III Zakonu, wybierając go jako towarzysza w swoim posługiwaniu.
Od tej chwili w ciągu 20 lat uczestniczył w wyprawach swego przyjaciela i nauczyciela. Błogosławiony Antoni nawrócił i ochrzcił także jego owdowiałą matkę. Kiedy 21 I 1627 r. bł. Antoni został aresztowany i osadzony w więzieniu w Omurze, Dominik w swoim najlepszym ubraniu udał się tam, prosząc o uwięzienie, ponieważ jest chrześcijaninem i nie chce być odłączonym od o. Antoniego.
W więzieniu został przyjęty do I Zakonu; tam też odbył nowicjat i złożył profesję zakonną. Dnia 8 IX 1628 r. razem z o. Antonim został stracony na Wzgórzu Męczenników w Nagasaki. Błogosławiony papież Pius IX beatyfikował go 7 VII 1867 r.
W Kościele Powszechnym:
W Paryżu Św. Wincentego de Paul, założyciela zgromadzenia misjonarzy. W r. 1600 został kapłanem. Po uzyskaniu stopnia bakałarza udał się do Rzymu. Od r. 1608 przebywał w stolicy Francji. W kilka lat później objął parafię w Clichy, a potem stanowisko kapelana i wychowawcy w domu dowódcy galer królewskich. Wtedy też zaczął głosić nauki rekolekcyjne i złożył ślub poświęcenia się dla biednych. Z czasem zgromadził kapłanów, ożywionych podobnymi ideałami. Z nimi to w r. 1625 założył zgromadzenie, które od macierzystego domu pod wezwaniem św. Łazarza zaczęto nazywać łazarzystami. Od r. 1632 podwoje tego domu otwarte były dla kapłanów zbierających się na rekolekcje i konferencje duchowe. W r. 1617 założył bractwo pań miłosierdzia, z którego w kilka lat później wyrosło zgromadzenie sióstr szarytek, nazywanych także wincentkami. Jedno i drugie zgromadzenie rozrosło się szybko i wcześnie przeszczepione zostało do Włoch i Polski. Święty zmarł w r. 1660. Kanonizowano go w r. 1885.
Również w Paryżu św. Elzeara de Sobran. Pochodził z Prowansji, ale w r. 1309 udał się do królestwa neapolitańskiego, gdzie odziedziczył hrabstwo Ariano. Piastował rozmaite godności. W r. 1323 król Robert wysłał go jako posła do Paryża. Tam Elzear zmarł, prosząc uprzednio, by pochowano go w habicie franciszkańskim. Żonaty był z bł. Delfina de Signe, która przeżyła go o 37 lat i była obecna na jego kanonizacji. Dokonał jej chrześniak świętego, Urban V.
W Pistoi, we Włoszech, bł. Wawrzyńca z Ripafratta, dominikanina. Był mistrzem nowicjuszy, wśród których znaleźli się św. Antonin oraz Fra Angeliko. Od r. 1443 spełniał funkcje wikariusza generalnego dla domów, które poddały się reformie. Zmarł w r. 1457.