wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Jan Kisaka, męczennik z III Zakonu (+1597). Jan Kisaka (albo Kinoia), urodzony w Meako (Japonia), człowiek prosty i spokojny, od dzieciństwa spełniał praktyki religijne, jak mu nakazywała jego wiara, wyniesiona z rodzinnego domu. Ale kiedy zetknął się z franciszkanami, którzy głosili Chrystusa i przepowiadali Jego naukę, udał się do nich, by poznać religię chrześcijańską. Prawdy chrześcijańskie tak bardzo odpowiadały jego usposobieniu, iż poprosił o chrzest oraz o przyjęcie do III Zakonu, gdzie oddał się posłudze chorym, co czynili bracia franciszkanie w różnych szpitalach. I tak stał się pielęgniarzem skorym do niesienia pomocy w każdej sytuacji. Dekret szoguna Taikosamy, wydany w nocy 8 XII 1596 r., nakazujący aresztować wszystkich franciszkanów, ich przyjaciół i współpracowników japońskich, dotknął także Jana Kisakę. Zginął na krzyżu w Nagasaki dnia 5 II 1597 r. Na świętym wzgórzu wyrósł las krzyży, a na nich ciała niezwyciężonych męczenników. Ciała ich przez dwa miesiące wisiały na krzyżach, a jednak wydawały przyjemną woń. Japońscy chrześcijanie zbierali resztki ich szat oraz krew jako święte relikwie. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował Jana 8 VI 1862 r.
w Kościele Powszechnym
W opactwie Fossa Nova, we Włoszech, św. Tomasza z Akwinu, doktora Kościoła. Mimo oporów rodziny wcześnie wstąpił do dominikanów. Studia odbywał w Kolonii i Paryżu, a za mistrza miał m.in. Alberta Wielkiego. Potem sam wykładał na tych uczelniach. Równocześnie pracował nad swymi wiekopomnymi dziełami: Sumą teologiczną, Sumą przeciw poganom, Wykładem Ewangelii, Quodlibetami i in. We wszystkich ukazywał głębokie zrozumienie dla transcendencji Boga i konsystencji rzeczy stworzonych. Na ukierunkowanie zachodniej myśli chrześcijańskiej wpływ wywarł ogromny. Zmarł 7 marca 1274 r., mając zaledwie 48 lat, gdy był w drodze do Lyonu, skąd wzywano go na sobór. Zachowanie tego terminu jako dies natalis świętego, narażałoby jego wspomnienie na kolizję z wymaganiami wielkiego postu, stąd przesunięto je na dzień, który upamiętnia przeniesienie relikwii do Tuluzy w r. 1369.
Pod Quimper, w Bretoni!, bł. Juliana Maunoir. Powołanie do jezuitów zawdzięczał lekturze listów misjonarzy. Sam przez ponad 40 lat przebiegał diecezje bretońskie, wygłaszając nauki rekolekcyjne. Zmarł w r. 1683.
W Tatja pod Tu-Ning, w Chinach, bł. Józefa Freinademetza, werbisty. Jeden z pierwszych towarzyszy założyciela, przez 30 lat niestrudzenie pracował na misjach, troszcząc się zwłaszcza o wychowanie kleru tubylczego. Zmarł w r. 1908. Razem z Arnoldem Janssenem beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.