29 grudnia

wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Gerard z Valenzy, brat z I Zakonu (ok. 1270-1345). Gerard Cagnoli urodził się w Valenzie w Piemoncie (Włochy) około 1270 r. Wkrótce osierocił go ojciec A gdy w 1290 r. zmarła mu matka, opuścił wszystko i żył jak pielgrzym, prosząc o chleb i nawiedzając sanktuaria. Przebywał w Rzymie, Neapolu i w Katanii. W 1307 r. pobudzony sławą świętości św. Ludwika, biskupa Tuluzy i franciszkanina, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Randazzo na Sycylii, gdzie odbył nowicjat i przebywał kilka lat. Potem został przeniesiony do Palermo, gdzie pełnił posługę furtiana i pozostał tam aż do śmierci, budując braci i wiernych swoim życiem. W pobliżu furty w Palermo zasadził cyprys i wzniósł ołtarzyk ku czci Matki Bożej i św. Ludwika oraz zapalił oliwną lampkę. Gałązkę cyprysu zanurzał w oliwie lampki i błogosławił nią chorych, którzy licznie przybywali do niego, szukając pomocy.  Sypiał zaledwie kilka godzin na dobę na gołej ławie, umartwiał ciało, długo modlił się zjednoczony z Bogiem. W zakonie serafickim przeżył 38 lat. Zmarł 29 XII 1345 r. Jego ciało spoczywa w kościele św. Franciszka w Palermo. Święty papież Pius X zatwierdził jego kult dnia 13 V 1908 r.

Również 29 grudnia Bł. Urban Idzi Saez, brat i męczennik z III Zakonu Regularnego (1901-1936). Urodził się w 9 III 1901 r. w Bronchales w diecezji Albarracin (Hiszpania). Następnego dnia został przyniesiony do chrztu przez rodziców Błażeja i Ignację. Na chrzcie otrzymał imiona Urban Emanuel. Wcześnie osierocony przez ojca udał się do sierocińca św. Mikołaja w Teurel, kierowanego przez tercjarzy kapucyńskich. Tam rozpoczął naukę i przystąpił do I Komunii świętej. Zdradzając skłonność do życia zakonnego, udał się do nowicjatu w San Jose de Godella, w prowincji Walencja, gdzie otrzymał habit amigonianów. Pierwsze śluby zakonne złożył 12IV 1919 r., a w 1928 r. śluby wieczyste. Początkowo przebywał wśród dzieci ze szkoły p.w. Najświętszego Zbawiciela w Amurrio.  W 1926 r. skierował do przełożonych prośbę o pozwolenie na rozpoczęcie studiów seminaryjnych, jednak przełożeni odmawiali. Dopiero kiedy w 1935 r. został przeniesiony do wspólnoty domu nowicjackiego w Godelli (Walencja), wówczas rozpoczął studia. Tutaj zastała go wojna domowa. Brat Urban we wszystkim podzielił los i cierpienie współbraci. Po prawdziwej Kalwarii, na którą składały się przesłuchania i szykany, 25 VI 1936 r. został przewieziony do Benaguasil, gdzie osadzono go w więzieniu razem z o. Florentynem. Zginął 23 VIII w Pobla de Vallbona. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.

W Kościele powszechnym:

W Canterbury, w Anglii, św. Tomasza Becketa, męczen­nika. Pochodził z Londynu, a studia odbywał w Merton, Paryżu, Bolonii i Auxerre. Gdy wrócił do kraju, mianowano go archidia­konem, a następnie kanclerzem Henryka II. Całą duszą był wów­czas oddany królowi, który w r. 1161 uznał go za najlepszego kan­dydata na stolicę prymasowską. Wówczas to oddał królowi pieczęć i zmieniwszy styl życia, zajął się bez podziału sprawami kościel­nymi. Równocześnie zazdrośnie zaczął strzec praw i przywilejów kościoła angielskiego oraz jego ścisłej łączności ze Stolicą Apostol­ską. Konflikty były tedy nieuniknione. Gdy w r. 1165 król chciał zrujnować prymasa i powołał go przed swój sąd, Tomasz odwołał się do papieża i uszedł na kontynent. Anglia podzieliła się wów­czas na dwa obozy. W r. 1170 doszło jednak do spotkania i chwi­lowej zgody. Ale niebawem konflikt wybuchł na nowo. Król wpadłszy w gniew, pomówił wtedy swych rycerzy o tchórzostwo, a ci, zrozumiawszy to jako zachętę do zbrodni, wpadli za bisku­pem do katedry i usiłowali go stamtąd wyciągnąć. Gdy bez trwo­gi zwrócił się do nich, został zraniony, a potem przydeptany i prze­bity mieczem. W kraju zapanowała zgroza. W trzy lata później Aleksander III kanonizował Tomasza, a król odbył u jego grobu publiczną pokutę.

W Arles, w południowej Francji, św. Trofima, pierwsze­go biskupa tego miasta. Niektórzy uważali go za ucznia apostołów, ale nawet Grzegorz z Tours sądził, że przybył dopiero w w. ni.

W opactwie Saint-Wandrille, w północnej Francji, św. Gerarda, opata. Zginął w r. 1029, zamordowany we śnie przez roz­złoszczonego mnicha. Zdaniem zakonników była to śmierć dla prawdy i dlatego czcili go jako męczennika.