W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Juniper Serra, kapłan i misjonarz z I Zakonu (1713-1784). Urodził się 24 XI1713 r. w Petrze (30 km od Palmy) na Majorce w rodzinie Antoniego i Małgorzaty z domu Ferrer. Na chrzcie św. otrzymał imiona Michał Józef. Z pięciorga dzieci, jakie rodzice wydali na świat, troje zmarło w niemowlęctwie. Oprócz Michała dojrzałego wieku dożyła tylko młodsza o 3 lata Joanna Maria. Z nią i z jej synem, późniejszym kapucynem o. Michałem z Petry (f 1803), o. Juniper utrzymywał żywe kontakty. Rodzice byli ubodzy, utrzymywali się z pracy na roli. Byli jednak głęboko religijni. Michał wcześnie zetknął się przy kościele św. Bernardyna ze Sieny z franciszkanami prowadzącymi szkołę, do której też uczęszczał, ucząc się religii, matematyki, łaciny, czytania, pisania oraz śpiewu (miał piękny głos). Był ministrantem u franciszkanów. Odznaczał się czcią do Najśw. Sakramentu i żywym nabożeństwem do Matki Bożej. W wieku 17 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Nowicjat rozpoczął 14 IX 1730r. w Palmie. Składając pierwsze śluby 15 IX 1731 r., wybrał sobie imię zakonne Juniper (Jałowiec), pragnął bowiem naśladować pełnego prostoty umiłowanego towarzysza św. Franciszka z Asyżu. Filozofię i teologię studiował w Palmie. W 1736 lub 1737 r. został wyświęcony na kapłana. Widziano w nim przyszłego wychowawcę i profesora, dlatego kontynuował studia. W 1740 r. został mianowany lektorem filozofii, a 2 lata później uzyskał doktorat z teologii. W wieku 31 lat był promowany profesorem uniwersytetu bł. Rajmunda Lulla w Palmie, gdzie objął katedrę teologii skotystycznej. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 25 IX 1988 r.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie świętych Feliksa i Adaukta, męczenników. Mówił o nich papież Damazy. Pochowano ich przy drodze do Ostii. Wydaje się, że byli braćmi, a śmierć ponieśli w czasie prześladowania za cesarza Dioklecjana. O szerokim zasięgu ich czci w średniowieczu świadczy m. in. rotunda wawelska, której wezwanie męczenników nadano w r. 1340.
W Londynie św. Małgorzaty Ward, męczennicy. Była w stolicy służącą. W r. 1588 pomagała w ucieczce z więzienia pewnemu kapłanowi, ale ten złamał sobie nieszczęśliwie ramię i nogę, na skutek czego sprawa wyszła na jaw. Małgorzatę aresztowano. Nie ujawniła wówczas, gdzie ukrywa się kapłan, a na wezwanie, by zwróciła się o łaskę do królowej i zaczęła uczęszczać do anglikańskiego kościoła, odpowiedziała, że przeciw królowej w niczym nie uchybiła, a uczęszczanie do obcego kościoła byłoby sprzeczne z jej sumieniem. Męczennicę kanonizował w r. 1970 Paweł VI.
W Saluzzo, w północnych Włoszech, bł. Jana Juwenala Ancina, biskupa. Był jednym z pierwszych członków założonego przez św. Filipa Neri oratorium. Stał się także przyjacielem św. Franciszka Salezego, którego humanistyczne upodobania podzielał. W r. 1602 mianowano go biskupem, ale administrowanie diecezją najwyraźniej mu nie odpowiadało. Żałował m. in. posług, jakie mógł oddawać w konfesjonale. Znany był także jako kaznodzieja. Cezary Baroniusz posunął się do tego, że nazwał go drugim Chryzostomem. Zmarł w r. 1604, otruty przez zakonnika, którego machinacje przeciw wspólnocie odkrył. Beatyfikował go w r. 1888 Leon XXII.