W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Dionizy Vicente Ramos, kapłan i męczennik z I Zakonu (1871-1936). Urodził się 9 X 1871 r. w Caudć (Hiszpania). Do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych wstąpił w klasztorze Montalto koło Ankony (Włochy) w 1886 r. Studia filozoficzne odbył w Bagnoregio, gdzie w 1891 r. złożył profesję wieczystą, natomiast studia teologiczne ukończył w kolegium św. Mikołaja z Tolentino w Rzymie, gdzie w 1894 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Swoją posługę duszpasterską rozpoczął w Prowincji Rzymskiej. W łatach 1905-1912 był spowiednikiem w Loreto, następnie powrócił do Hiszpanii, do klasztoru w Granollers, gdzie pełnił posługę gwardiana i rektora seminarium. W latach 1930-1932 miał wykłady w Brescii, będąc jednocześnie magistrem nowicjatu. Został rozstrzelany wraz z bratem Franciszkiem Remónem w Granollers 31 VII 1936 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
Również 31 lipca Bł. Franciszek Remón Játiva, brat i męczennik z I Zakonu (1890-1936). Urodził się 22 IX 1890 r. w Caudé (Hiszpania). Do klasztoru Franciszkanów Konwentualnych w Granollers wstąpił w 1906 r. Nowicjat odbył w Asyżu, a profesję wieczystą złożył w 1916 r. W latach 1914-1935 pełnił posługę zakrystianina w bazylice św. Franciszka w Asyżu i w Sacro Convento. Do Hiszpanii powrócił w 1935 r. Został rozstrzelany w Granollers razem z o. Dionizym Vicente Ramosem 31 VII 1936 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie Św. Ignacego z Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego. Syn rycerskiego rodu z kraju Basków, był najpierw paziem, a następnie służył w wojsku wicekróla Nawarry. Ranny w obronie Pampeluny, przeniesiony został do rodzinnego zamku. Wówczas to dokonał się w jego życiu zwrot ku świętości, a doznania wewnętrzne stały się pierwszymi doświadczeniami, spożytkowanymi w jego późniejszych Ćwiczeniach Duchownych. Reszty dokonał jedenastomiesięczny pobyt w Manrezie, nie opodal benedyktyńskiego sanktuarium w Montserracie. Potem pielgrzymował do Ziemi Świętej. Po powrocie, mając 33 lata, zasiadł na ławie szkolnej. Studiował w Barcelonie, Alkali i Salamance. Niepokojony przez inkwizycję, która podejrzewała w nim jednego z alumbrados, przeniósł się do Paryża i tam znalazł pierwszych oddanych towarzyszy. W r. 1535 związali się ślubami ubóstwa, czystości i udania się do Ziemi Świętej oraz pracy wśród niewiernych. Ignacy pojechał następnie do rodziny, po czym spotkał się z towarzyszami w Wenecji, gdzie przyjęli święcenia. Nie doczekawszy się możliwości wyjazdu do Ziemi Świętej, udali się do Rzymu i po długim namyśle zredagowali tzw. Formułę, która inaugurowała zakon. Paweł HI zaaprobował ją w r. 1540. Jako generał nowego zakonu Ignacy organizował zajęcia i studia, otwierał nowe placówki, bronił przed atakami, ale przede wszystkim wśród długich modlitw redagował jego Konstytucje.Zajmował się także dziełami miłosierdzia i duszpasterzował wśród wydziedziczonych. Zgasł w r. 1556. Poza Konstytucjami i Ćwiczeniami pozostawił swym synom liczne listy oraz urywki duchowego dziennika. Wraz z jego umiłowanym synem, Franciszkiem Ksawerym kanonizował go w r. 1622 Grzegorz XV. Pius XI ogłosił go ponadto patronem rekolekcji.
W Skovde, w Szwecji, św. Heleny, męczennicy. Zginęła na skutek pomyłkowej zemsty w pierwszej połowie XH stulecia. Kanonizował ją w r. 1164 Aleksander DX
W Hebo, w Abisynii, św. Justyna de Jacobis. Ten włoski łazarzysta był niestrudzonym apostołem Etiopii, gdzie nazywano go Abuna Yacob i gdzie w r. 1848 został wikariuszem apostolskim oraz biskupem. Zmarł z wycieńczenia na pustyni w r. 1855. Kanonizował go w r. 1975 Paweł VI.