W rodzinie franciszkańskiej:
Grzegorz Grassi, biskup i męczennik z I Zakonu (1833-1900). Piotr Antoni Grassi urodził się 13 XII 1833 r. w Castelłazzo Bormida koło Aleksandrii (Włochy) jako syn Jana Chrzciciela i Pauli Franciszki z domu Mocagatta. Na chrzcie nadano mu imiona Piotr Antoni. W dzieciństwie matka ofiarowała go Matce Bożej, by go strzegła przez całe życie. Przez wiele lat był ministrantem w sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. 2 XI 1848 r. wstąpił do braci mniejszych w Montiano (Forli); tam przyjął imię Grzegorz. Po studiach w Parmie i Bolonii 17 VIII przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce potem poprosił o wyjazd na misję do Chin. Przez cały rok przygotowywał się do tego w Rzymie u św. Bartłomieja na Isola Tiberina. Otrzymawszy błogosławieństwo Piusa IX i o. generała, wyjechał w 1861 r. do Chin. Przybył najpierw do Szang-ton- gu, potem całkowicie poświęcił się pracy misyjnej w prowincji Szansi. W 1876 r. otrzymał sakrę biskupią i nominację na sufragana dla tegoż okręgu misyjnego; w 1891 r. został wikariuszem apostolskim. W ciągu 40 lat pracy misyjnej wybudował 60 kościołów i sanktuarium Matki Bożej Anielskiej. W lipcu 1900 r. Ta-jung-fu, gdzie rezydował, znalazło się w rękach bokserów, których wezwał miejscowy namiestnik. Ojca biskupa Grzegorza kilka dni trzymano w zamknięciu, potem 9 VII 1900 r. skazano na śmierć. Papież Pius XII beatyfikował go 24 XI 1946 r., a kanonizował 1 X 2000 r. Jan Paweł II.
Również 7 lipca Bł. Fidelis Chojnacki, brat kleryk i męczennik z I Zakonu (1906-1942). Hieronim Chojnacki urodził się 1 XI 1906 r. w Łodzi jako syn Wacława i Leokadii ze Sprusińskich. Po maturze wstąpił do podchorążówki Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego, ale kariery wojskowej nie podjął. Początkowo pracował jako urzędnik w Szczuczynie Nowogródzkim w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, a następnie na Poczcie Głównej w Warszawie. Był bardzo ceniony za swoją solidność i sumienność w pracy. Jednocześnie współpracował ze swoim wujem, ks. Stanisławem Sprusińskim, proboszczem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie, w prowadzeniu Akcji Katolickiej. Wuj skontaktował go z kapucynami. Niebawem wstąpił do III Zakonu i przyjaźnił się z o. Anicetem Koplińskim. Kontakt z kapucynami uświadomił mu, że pragnie stać się jednym z nich. 27 VIII 1933 r. wstąpił do klasztoru Kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą. Otrzymał habit i imię Fidelis. Studia filozoficzne odbył w Zakroczymiu. 28VIII1937 r. złożył śluby wieczyste. Studia teologiczne podjął w klasztorze w Lublinie. Był na trzecim roku, gdy wybuchła wojna. 25 I 1940 r. został z innym klerykami i kapłanami klasztoru lubelskiego aresztowany Przebywał na zamku lubelskim, a w czerwcu 1940 r. przewieziono go do Sachsenhausen, gdzie przeżył okres krytycznego załamania. 14 XII tegoż roku został przetransportowany do Dachau; tam otrzymał numer 22473. Zmarł 9 VII 1942 r. Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Faramoutiers-en-Brie, we Francji, św. Edelburgi. Była córką jednego z lokalnych władców angielskich. Przybywszy na kontynent, udała się pod kierownictwo św. Burgundofory. Została później jako ksieni jej następczynią. Zmarła w r. 695. Wspomnienie o niej zachował nam św. Beda.
W Eichstatt, w Niemczech, św. Wilibalda, biskupa. Brat świętych Wunibalda i WaibUrgi, urodził się w południowej Anglii i tam został mnichem. Potem przebywał w Rzymie i Konstantynopolu oraz zwiedzał miejsca biblijne. W r. 730 widzimy go na Monte Cassino. Z inicjatywy św. Bonifacego Grzegorz III wezwał go stamtąd do uczestnictwa w misji niemieckiej. Wkrótce potem wyświęcono go na kapłana, a w r. 741 otrzymał sakrę biskupią. Swą działalność rozwijał zwłaszcza z Eichstatt, ale obejmował nią liczne szczepy bawarskie, frankońskie i szwabskie. W r. 778 swej krewnej, mniszce Hugenburc, podyktował wspomnienia znane pod nazwą Hodoepiricon. Zmarł w r. 787.
W Peruzji bł. Benedykta XI, papieża. Mając czternaście lat, wstąpił do dominikanów. Piastował potem u nich rozmaite godności, a w r. 1296 został przełożonym generalnym. Na żądanie Bonifacego VIII spełniał rozmaite mediacje. Wkrótce potem mianowany został kardynałem, a w r. 1301 wysłany jako legat na Węgry, do Polski, Serbii i Dalmacji. W r. 1303 obrano go papieżem. Mimo starań o pokój, opuścić musiał Rzym i schronić się w Peruzji. Tam pobożnie zakończył życie w r. 1304. Jego kult zaaprobował w r. 1736 Klemens XII.