W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Koleta z Corbei, dziewica z II Zakonu (1381-1447)
Koleta była jedynym dzieckiem Roberta i Małgorzaty Boyletów, uproszonym u Boga po wielu latach za przyczyną św. bp. Mikołaja. Z wdzięczności nadano jej imię Nicoletta. Urodziła się 13 I 1381 r. w Corbei.
Gdy miała 18 lat, zmarli jej rodzice. Sierotą zajął się opat klasztoru w Corbei Raoul de Roye. Koleta wnet zasmakowała w życiu klasztornym, przebywając w kilku zakonach żeńskich. Była również u klarysek i urbanistek, ale i tam nie znalazła swego miejsca. Opuściła klasztor i jako rekluza spędziła na wyłącznym oddaniu się Bogu 4 lata. Przypłaciła swoje dobrowolne więzienie w ciemnej celi czasową utratą wzroku i słuchu. Za to jej życie wewnętrzne niezwykle się rozwinęło.
Za natchnieniem Bożym, zwolniona ze ślubu dozgonnego przebywania w samotności, oddała wszystkie swoje siły reformie klasztorów Klarysek. Dla dokonania tego dzieła Koleta otrzymała od papieża Benedykta XIII osobną bullą specjalne upoważnienie. Pomagali jej w tym franciszkanie – zwolennicy reformy, jak np. św. Jan Kapistran. Bóg za życia obdarzył Koletę darem wizji i proroctw, charyzmatem czytania we wnętrzu człowieka i uzdrawiania chorych. Święta miała szczególne nabożeństwo do dusz czyśćcowych.
Pomimo bardzo ożywionego apostolatu i surowego życia Koleta dożyła 66 lat; zmarła w Gandawie (Belgia) 6 III 1447 r.
Papież Pius VII kanonizował ją 24 V 1807 r.
Również
Bł. Pius IX, papież z III Zakonu (1792-1878)
Jan Maria Mastai Ferretti urodził się 13 V 1792 r. w Senigalii, w regionie Marche, jako syn Hieronima i Katarzyny z Solazzich. W młodości cierpiał prawdopodobnie na epilepsję, z której został uzdrowiony za sprawą Matki Bożej Loretańskiej. Został wyświęcony na kapłana 19 IV 1819 r. Do III Zakonu wstąpił
w 1821 r. W latach 1823-1825 towarzyszył nuncjuszowi apostolskiemu w Chile, następnie był dyrektorem rzymskiego hospicjum św. Michała. W 1827 r., mając zaledwie 35 lat, został biskupem w Spoleto, a po pięciu latach w Imoli. Jako ordynariusz wyróżniał się gorliwą troską o dobro nadprzyrodzone i materialne diecezji, otaczał opieką duchowieństwo i seminarzystów, popierał przedsięwzięcia wychowawcze i oświatowe, a zarazem prowadził intensywne życie duchowe, świadom znaczenia modlitwy i kontemplacji, ożywiany żarliwą pobożnością maryjną i kultem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kardynałem został w 1840 r.
Po śmierci papieża Grzegorza XVI, dnia 16 VI 1846 r. wybrano go na stolicę św. Piotra w Rzymie.
Do jego najważniejszych dokonań na niwie kościelnej należy ogłoszenie w 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny
i przeprowadzenie Soboru Watykańskiego I (1869-1870), który uchwalił między innymi dogmat o nieomylności papieża.
Jeśli chodzi o sprawy dotyczące Polski, to kreował kardynałem arcybiskupa Ledóchowskiego; występował w obronie unitów na Podlasiu, siłą zmuszanych przez carat do przejścia na prawosławie; beatyfikował Andrzeja Bobolę i kanonizował Jozafata Kuncewicza; przeciwstawiał się rusyfikacji nabożeństw na ziemiach polskich; poparł utworzenie w Rzymie przez zmartwychwstańców Kolegium Polskiego; w czasie powstania styczniowego apelował do Austrii i Francji, by pospieszyły Polsce z pomocą, a cara wzywał do zaprzestania represji.
Zmarł 7 II 1878 r. Jego pontyfikat był najdłuższy w dziejach Kościoła, trwał 32 lata.
Beatyfikował go 3 IX 2000 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Euchaicie, w Poncie, św. Teodora, męczennika, który dla zadokumentowania swej wiary podpalił w Amazei pogańską świątynię. Legenda uczyniła zeń generała armii cesarskiej, a Eu-cheitę przemianowano na Theodoropolis.
W Asyży bł. Antoniego ze Stroncone, gorliwego franciszkańskiego mistrza nowicjuszy, jałmużnika i mistyka. Zmarł w r. 1461. Jego kult zaaprobował
w r. 1687 Innocenty XI.
W Lille bł. Eugenii Smet, założycielki Wspomożycielek dusz czyśćcowych. Zmarła na raka w kilka dni po zawieszeniu broni w r. 1371. Proces kanonizacyjny
w toku.