W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Agatanioł z Vendôme, kapłan i męczennik z I Zakonu (1598-1638). Franciszek Noury urodził się 31 VII 1598 r. w zacnej rodzinie w Vendôme (Francja). W 1619 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, gdzie otrzymał imię Agatanioł. Rok później złożył profesję zakonną, a po ukończeniu studiów z zakresu literatury, filozofii i teologii został wyświęcony na kapłana. W pierwszych latach swego kapłaństwa poznał sławnego o. Józefa Leclerca, doradcę kardynała Richelieu, który prosił go o podjęcie się ewangelizacji w Afryce. Jednak o. Agatanioł udał się w 1629 r. najpierw do Syrii, gdzie zetknął się z muzułmanami, prawosławnymi, wyznawcami Kościoła ormiańskiego i z niewielką liczbą katolików. Dzięki dziełom dobroci, serdecznym i braterskim rozmowom oraz głoszeniu i nauczaniu Ewangelii i katechizmu został zaakceptowany. Wnet jednak złość i zazdrość ludzka stanęły na przeszkodzie. Wtedy jako przełożony misji udał się do Kairu, gdzie pracował na rzecz unii Koptów z Kościołem katolickim.
7 VIII 1638 r. w Gondarze oddał swoje życie w obronie wiary i prawdy Bożej, w ofierze męczeńskiej. Sznurami przywiązany do słupa, został ukamienowany przez Koptów. Święty papież Pius X beatyfikował go 1 I 1905 r.
Również Bł. Kasjan z Nantes, kapłan i męczennik z I Zakonu (1607-1638). Ruffilio Vaz urodził się 15 I 1607 r. w Nantes (Francja) w bogatej rodzinie Lopez-Netto, pochodzącej z Portugalii. W 17 roku życia wstąpił w Paryżu do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, gdzie przyjął imię Kasjan; w 1624 r. złożył profesję. Studiował w Rennes, gdzie po odbyciu studiów przyjął święcenia kapłańskie i przez pierwsze lata pracował jako kapłan, m.in. oddając się posłudze chorym dotkniętym zarazą, która nawiedziła Francję w 1631 r. Na jego własną prośbę przełożeni wysłali go na misję do Etiopii. W Kairze spotkał się z o. Agataniołem, z którym odtąd dzielił radości i cierpienia apostolskie. Wyróżniał się synowską czcią i nabożeństwem do Matki Bożej, odmawiając codziennie św. Różaniec i oficjum. Dzielnie i owocnie pracował w Kairze, głównie nawracając Koptów. Na granicy Etiopii schwytano ich i uwięziono w Deboroa. Na procesie skazani na śmierć, zostali odstawieni do więzienia w Gondarze. W dniu kaźni przeguby rąk przywiązano im łańcuchami do ogonów koni, które ciągnęły ich aż na miejsce stracenia wśród pośmiewiska i drwin, po czym przywiązano do słupa i ukamienowano 7 VIII 1638 r.Święty papież Pius X zaliczył go do grona błogosławionych 1 I 1905 r.
W Kościele Powszechnym:
W Neapolu św. Kajetana z Thieny, współzałożyciela kleryków regularnych, zwanych teatynami. Po ukończeniu studiów prawniczych wszedł na drogę kariery urzędniczo-kościelnej. Ale gdy w r. 1516 przyjął święcenia, odmienił usposobienie i gorliwie jął się posług na rzecz ubogich. Tym samym sprawom oddał się, gdy wezwany przez matkę wrócił do rodzinnej Vicenzy. W r. 1523 widzimy go znów w Rzymie. Tam to z Janem Piotrem Carafą, późniejszym papieżem Pawłem IV, oraz dwoma innymi kapłanami zakłada nowe zgromadzenie zakonne. Jest w nim później moderatorem generalnym oraz przełożonym domów w Neapolu i Wenecji. Na koniec przebywa znów w Neapolu. Służy tam znów biednym i nieszczęśliwym oraz godzi zwaśnionych mieszkańców miasta. Znużony trudami, umiera w r. 1547. Na ołtarze wyniesiony zostaje w r. 1671.
Tego samego dnia wspomnienie św. Klaudii. Wymienił ją św. Paweł (2 Tm 4, 21). Nic innego o niej nie wiemy. Mimo to kojarzono ją to z Prudensem, to znów z królem bretoóskim Kogidubusem, a nawet dopatrywano się w niej żony Poncjusza Piłata. Nie posiadamy żadnych podstaw do przyjęcia tych przypuszczeń.