W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Idzi Maria od św. Józefa, brat z I Zakonu (1729-1812)
Urodził się 16 XI 1729 r. w Taranto w skromnej rodzinie robotniczej Katalda Pontillego i Gracji Procaccio. Na chrzcie nadano mu imiona Franciszek Antoni. Od dzieciństwa był pobożnym chłopcem. Zaczął pracować, mając zaledwie 10 lat. Swą postawą zaskarbił sobie szacunek i sympatię wielu ludzi. Każdego ranka przed pracą uczestniczył we Mszy Św., przyjmował Komunię i długo się modlił. Kiedy zmarł jego ojciec, Idzi jeszcze więcej musiał pracować, by utrzymać rodzinę. Ale gdy jego matka po raz drugi wyszła za mąż, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, w lutym 1754 r. Od 1759 r. aż do śmierci przebywał w klasztorze św. Paschalisa w Ghiaia koło Neapolu, gdzie pełnił posługę kucharza, furtiana i przez ponad 50 lat kwestarza.
Człowiek o głębokiej duchowości, zawsze dyspozycyjny, świadom, że wszystko czyni na chwałę Boga i dla dobra ludzi, czynnie głosił Ewangelię. Życie jego upływało na modlitwie i skupieniu, w ukryciu i w pokorze, w miłości czynnej oraz w posłudze braciom, chorym i potrzebującym. Jego obecność była bardzo pożądana przy łożu chorych i konających, których przygotowywał do przyjęcia sakramentów i dobrej śmierci. Ludzie otaczali go sympatią i czcią z racji jego łagodności i pokory oraz cudów dokonywanych dzięki relikwii św. Paschalisa, którą zawsze miał przy sobie. Wyróżniał się nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej.
Zmarł w Neapolu 7 II1812 r. w 83 roku życia.
Papież Leon XIII beatyfikował go 5 II 1888 r., a kanonizował papież Jan Paweł II 2 VI 1996 r.
Również 8 lutego
Bł. Józefina Gabriela Bonino, dziewica z III Zakonu Regularnego (1843-1906), założycielka Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny
Urodziła się 5 IX 1843 r. w Savigliano koło Turynu (Włochy) jako córka Dominika i Józefy z Riccich. Rodzina była zasobna, co pozwoliło im osiąść w Turynie, gdzie ojciec przewidywał uzyskać jeszcze większe dochody, córka zaś mogła uczęszczać do renomowanych szkół. Józefina od najmłodszych lat była zajęta dążeniem do doskonałości, pielęgnowała życie modlitwy i za specjalnym zezwoleniem przyjęła w 7 roku życia I Komunię. Rok później przystąpiła do sakramentu bierzmowania.
Gdy uzyskała pełnoletniość, złożyła za zgodą spowiednika tymczasowy ślub czystość W tym czasie ojciec poważnie zaniemógł. Przewieziono go do Savigliano, gdzie obłożnie chorym zajmowała się z całym poświęceniem córka Józefina. Młoda kobieta szukała możliwości pogłębienia swego życia duchowego
i konkretnej realizacji rad ewangelicznych. Z takim pragnieniem wstąpiła do III Zakonu karmelitańskiego, który zamieniła później na III Zakon św. Franciszka.
Józefina Gabriela poważnie zachorowała. W 1876 r. poddała się skomplikowanej operacji nowotworu kręgosłupa. Operacja się udała. Sami lekarze mówili jednak raczej o cudzie. Uzdrowiona udała się z podziękowaniem do Matki Bożej w Lourdes, gdzie równocześnie prosiła o światło poznania swego powołania. Wróciwszy do domu, postanowiła oddać się na wyłączną służbę ubogim. W 1880 r. Józefina Gabriela odbyła rekolekcje w klasztorze kontemplacyjnym. Owocem jej modlitwy i przemyśleń było założenie Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny, które zostało zatwierdzone 6 X 1887 r. Założycielka przyjęła wraz
z jedenastoma towarzyszkami habit zakonny i imię Józefina Gabriela od Jezusa. Celem zgromadzenia było wychowywanie i kształcenie sierot, zastępując im rodzinę. Pod przewodnictwem matki Józefiny powstał dom generalny w Savigliano, potem kolejne placówki w Loreto i innych miejscowościach. Zmarła 8 II 1906 r. w Savonie.
Beatyfikował ją 7 V 1995 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Somascha, w okolicach Bergamo, św. Hieronima Emiliani. Z pochodzenia Wenecjanin, zrazu myślał o karierze wojskowej. Przyjąwszy święcenia kapłańskie, oddał się dziełom miłosierdzia. Przede wszystkim zajmował się sierotami. Dla prowadzenia tego dzieła założył zgromadzenie, nazywane od miejscowości, w której osiadł. Zmarł w r. 1537 jako ofiara epidemii, w czasie której pielęgnował chorych. Ongiś wspominany był 20 lipca.
W Muret, w Owernii, św. Stefana, założyciela kongregacji z Grandmont. Łączyła ona w swej duchowości elementy zbliżone do życia mniszego, kanonickiego
i eremickiego, ale Stefan stworzył coś nowego lub dokonał szczęśliwej syntezy. Zmarł w r. 1124.
W Krakowie bł. Izajasza Bonera, augustianina z klasztoru św. Katarzyny na Kazimierzu. Zmarł w r. 1471, otoczony czcią dla swych cnót, uczynności
i niezwykłych darów modlitewnych. Jego kult, nie zawsze podtrzymywany skutecznie, nigdy nie doprowadził do formalnej aprobaty, ale uchodzić może za spontaniczny, długotrwały, niepamiętny.