W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Paschalis Baylon, brat z I Zakonu (1540-1592). Urodził się 16 V 1540 r. w Torre Hermosa w Aragonii (Hiszpania) w dzień Zesłania Ducha Świętego. Był synem Marcina i Izabeli z domu Jubera. Już w dzieciństwie zdradzał pociąg do modlitwy i kontemplacji oraz odznaczał się gorącym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Młodość zamiast w szkole spędzał na pastwisku. Pasąc owce na łące, prosił przechodniów, aby nauczyli go czytać. Jego zapał do nauki był tak wielki, że zawsze nosił ze sobą książkę. W wieku 24 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Montfort, pragnąc zostać bratem zakonnym. Przełożeni jednak widzieli go jako kapłana. On sam uświęcenie widział w zjednoczeniu z Bogiem i w sumiennym wypełnianiu najniższych posług w klasztorze. Najwyżej cenił sobie posługę furtiana, dawała mu bowiem wiele okazji do pełnienia usług wobec petentów i potrzebujących, a równocześnie do znoszenia przykrości
i upokorzeń. Bóg w zamian za bezgraniczne oddanie się Jemu obdarzył Paschalisa darem kontemplacji, czytania w sercach i sumieniach ludzkich oraz charyzmatem proroczym. Wszelki wolny czas przeznaczony na rekreację poświęcał adoracji Najświętszego Sakramentu. Tu otrzymał łaskę oświecenia i dar wiedzy. Te nadprzyrodzone dary i zalety były powodem, że przełożeni wysłali go do Paryża z ważnymi dokumentami. Po dłuższym pobycie w Paryżu, gdzie budował wszystkich przestrzeganiem reguł zakonnych, został wolą przełożonych przeniesiony do Vil- la Real pod Walencją w Hiszpanii. Niestety, tam wkrótce śmiertelnie zachorował. Przepowiedział dzień i moment swojej śmierci. Odszedł z tego świata w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, 17 V 1592 r. w wieku 52 lat. Święty Paschalis pozostawił około 20 niewielkich rozpraw dogmatycznych i ascetycznych. Papież Paweł V zaliczył go w poczet błogosławionych w 1618 r.; Aleksander VIII uroczyście wpisał go do katalogów świętych 16 X 1690 r.; Leon XIII w 1897 r. ogłosił go patronem kongresów i stowarzyszeń eucharystycznych.
W Kosciele powszechnym:
W Chalcedonie męczenników Solochona i towarzyszy. Zginęli oni za panowania cesarza Maksymiana. Pasja, która opowiadała o ich ostatnim boju za wiarę, nie zachowała się.
W Tuluzie bł. Wilhelma, augustianina. Studiował w Paryżu, a potem z wielkim powodzeniem pracował na niwie duszpasterskiej. Zmarł w r. 1368. Jego kult zaaprobowano dopiero w r. 1893.