W rodzinie Franciszkańskiej:
Bł. Stefan z Narbony, kapłan i męczennik z I Zakonu (+ 1242). Urodził się w Saint Thibery we Francji. Idąc za głosem Bożego powołania, wstąpił do benedyktynów, aby realizować program św. Benedykta: ora et labora (módl się i pracuj). Był opatem w pobliżu Tuluzy Ubepe życie św. Franciszka, prosty i pokorny sposób życia braci mniejszych, zapał apostolski i ewangeliczny pierwszych męczenników franciszkańskich tak bardzo go poruszyły, że poprosił swoich przełożonych o pozwolenie na przejście do franciszkanów. Podobnie jak św. Antoni, który w tym samym wieku przeszedł od kanoników regularnych św. Augustyna do franciszkanów, tak i bł. Stefan opuścił benedyktynów i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Był człowiekiem wykształconym i świątobliwym. Wiele pracował w obronie wiary, występując przeciwko błędom albigensów. 29 V 1242 r., w wigilię Wniebowstąpienia Pańskiego, został ścięty w Avignonet w pobliżu Tuluzy wraz z dziesięcioma towarzyszami. Błogosławiony papież Pius IX potwierdził jego kult 6 IX 1866 r.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Filipa Neri, założyciela 'Oratorium, którego członkowie nazywani są u nas filipinami. Miał odziedziczyć pokaźny majątek, ale zrezygnowawszy zeń, przeniósł się do Rzymu i tam oddał się wszechstronnej działalności kościelnej: katechizował, opiekował się pielgrzymami, inspirował działalność artystyczną i naukową. W r. 1551 przyjął święcenia kapłańskie i wkrótce potem przy kościele S. Girolamo della Carita założył stowarzyszenie księży, z którego wyłoniło się Oratorium. Był także doradcą papieży i innych dostojników oraz przyjacielem takich mężów jak Ignacy Loyola, Karol Boromeusz, Kamil de Lellis, Franciszek Salezy, Cezary Boroniusz. Mimo to nie uniknął przeciwności i za Pawła IV zabroniono mu spowiadać oraz kierować pielgrzymkami. Zapisał się też w dziejach katolicyzmu polskiego: życzliwy kontakt utrzymywał z wielu jego przedstawicielami i podjął próbę prowadzenia kolegium polskiego w Rzymie. Zmarł w r. 1595. Na ołtarze wyniesiony został w r. 1622 razem z Izydorem Oraczem, Ignacym Loyolą. Franciszkiem Ksawerym oraz Teresą z Avili.
W Vence, w południowej Francji, św. Lamberta, biskupa. Diecezją rządził przez lat czterdzieści, zaskarbiając sobie uznanie wszystkich. Zmarł w r. 1154.
W Quito, w Ekwadorze, św. Marii Anny od Jezusa de Paredes, tercjarki franciszkańskiej. Wyrzeczeniami, bogomyślnością i poświęceniem na rzecz nieszczęśliwych pozyskała sobie podziw i szacunek współobywateli. Zmarła w r. 1645. Kanonizował ją w r. 1950 Paweł VI.