W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Wawrzyniec z Villamagna, kapłan z I Zakonu (1476-1535). Urodził się 12 V 1476 r. w Vilłamagna w prowincji Chieti (Włochy). W młodym wieku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, gdzie wyróżniał się stałością w modlitwie, umiłowaniem liturgii oraz szerokim apostolstwem. Często przemawiał w różnych miastach i wioskach. Obdarzony darem czynienia cudów i proroctw, był człowiekiem świątobliwym i głębokiej wiedzy. W 1535 r. zaproszony został do Ortony, by wygłosić rekolekcje wielkopostne. Był już wtedy wyczerpany ostrymi pokutami, długimi pieszymi podróżami i chorobą. Pewnego dnia silny atak podagry zmusił go do przerwania kazania i udania się do łóżka. Powoli jego życie poczęło gasnąć Zmarł tamże 6 VI 1535 r., mając 59 lat. Po wielu latach jego ciało nie uległo rozkładowi. Papież Pius XI zatwierdził jego kult 28 II 1923 r.
Również Bł. Innocenty Guz, kapłan i męczennik I Zakonu (1890-1940)
Józef Wojciech Guz urodził się 18 III 1890 r. we Lwowie. Mając za sobą ukończoną szkołę powszechną i gimnazjum, nosił się z zamiarem wstąpienia do jezuitów, czego nie spodziewali się jego rodzice. Nie mając jednak odpowiedniego zabezpieczenia materialnego, nie został przez nich przyjęty. Dnia 25 VIII 1909 r. rozpoczął nowicjat w klasztorze Braci Mniejszych Konwentualnych we Lwowie, gdzie otrzymał imię Innocenty 26 VIII 1910 r. złożył pierwsze śluby zakonne, zaś 2 VI 1914 r. po studiach w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Anatola Nowaka. Przeniesiony w 1936 r. do Grodna, został tu do wybuchu II wojny światowej okupacji radzieckiej, która przyniosła mu areszt domowy 21 III 1940 r. w Adamowiczach koło Grodna, skąd udało mu się zbiec. Zmierzając do Wilna, ponownie został aresztowany, tym razem przez Niemców. Trafił początkowo do więzienia w Suwałkach, a od 20 IV 1940 r. w Działdowie, skąd po niespełna miesiącu przewieziono go 8 V do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen koło Oranienburga. Traktowano go nieludzko, bito, katowano; wreszcie izbowy Fritz polał go zimną wodą, zanurzył mu głowę w wannie, włożył do ust gumowy wąż z wodą płynącą pod ciśnieniem i w ten sposób zamordował. Miało to miejsce 6 VI 1940 r.
Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Strachowie pod Pragą św. Norberta, założyciela premonstratensów i arcybiskupa Magdeburga. Pochodził z Xanten (Westfalia). Wcześnie wszedł na drogę wiodącą do godności kościelnych, ale stanąwszy oko w oko z niebezpieczeństwem śmierci, w jakim znalazł się w czasie podróży, schronił się do klasztoru i rozpoczął życie niezwykłej pokuty. Potem, przyjąwszy święcenia kapłańskie, rozpoczął przepowiadanie jako kaznodzieja wędrowny. Boso dotarł m. in. do Saint-Gilles, gdzie Gelazy II zaaprobował tę kaznodziejską działalność. Pracował następnie w północnej Francji, a w r. 1120 osiadł z uczniami w dolinie Premontre. Zrazu o zakonie nie myślał, ale po rozwadze przyjął regułę św. Augustyna i złożył śluby. Potem przepowiadał słowo Boże w północnej Francji, Belgii i Niemczech. W czasie sejmu Rzeszy w Spirze przynaglano go do przyjęcia arcybiskupstwa w Magdeburgu. Energiczna działalność reformatorska na tym stanowisku wzbudziła takie sprzeciwy, a nawet rozruchy, że przez jakiś czas przebywać musiał poza miastem. Mimo to powierzono mu inne funkcje, m. in. także obowiązki kanclerza Rzeszy. W r. 1128, widząc, że wszystkiemu nie podoła, zrezygnował z rządów w zakonie. Zmarł w sześć lat później. Kanonizował go dopiero w r. 1582 Grzegorz XIII. Szczątki w czasie wojny trzydziestoletniej przeniesiono do wspaniałego kościoła w Strachowie.
W Rzymie męczenników Artemiusza, Pauliny, Kandydy i towarzyszy. Posiadamy wiarygodne świadectwa ich wczesnego kultu, ale o nich samych niewiele wiemy.
W Saint-Chamond, w Owernii, bł. Marcelina Józefa Champagnat, założyciela marystów. Zmarł on w r. 1840, a beatyfikowano go w r. 1955.