W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Gotfryd z Melveren, kapłan i męczennik z I Zakonu (1512-1572). Urodził się w 1512 r. w Melveren (Belgia). W młodym wieku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Po odbyciu nowicjatu, złożeniu profesji zakonnej i po studiach filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie. Posługi kapłańskie spełniał pobożnie i gorliwie. Następnie w Gorkum pełnił posługę jednania w konfesjonale. Dla wszystkich miał słowa otuchy, pouczenia i przebaczenia. Szczególnie grzesznicy poruszeni jego ojcowskimi pouczeniami wracali do Boga. Był gorliwym szerzycielem nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Ojciec Gotfryd był także malarzem, spod jego pędzla wyszły liczne obrazy święte, które ofiarowywał biednym rodzinom, aby miały zawsze przed oczami przykłady Jezusa, Maryi i licznych świętych i mogły naśladować ich cnoty. Był to wspaniały i owocny apostolat wśród ludzi, którym zagrażali kalwini. W czerwcu 1572 r. kalwini aresztowali w Gorkum o. Gotfryda i innych franciszkanów. Dnia 9 VII 1572 r. został powieszony w spichlerzu przy klasztorze św. Elżbiety. Oddał swe życie za wiarę w Eucharystię i prymat biskupa rzymskiego.
Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 29 VI 1867 r.
W Kościele Powszechnym
W Bordeaux, we Francji, św. Amanda, biskupa. Był uczniem i następcą św. Delfina. On to przygotował do chrztu św. Paulina z Noli, który w swych listach wystawił mu piękne świadectwo. Na stolicę biskupią wstąpił w r. 404. Daty śmierci nie znamy.
W Mantui, we Włoszech, bł. Hosanny Andreasi. Urodziła się w rodzinie węgierskiej, spokrewnionej z Gonzagami. Wcześnie wstąpiła na ścieżki wiodące do doskonałości. Powszechnie poważana, wcześnie też zaskarbiła sobie uznanie zarówno panujących, którzy darzyli ją pełnym zaufaniem, jak i biedaków, którym świadczyła wiele dobrego. Zmarła w r. 1505.
W Padwie św. Grzegorza Barbarigo, biskupa. Był Wenecjaninem. Mając lat dziewiętnaście wstąpił na drogę kariery dyplomatycznej. W r. 1648 towarzyszył ambasadorowi Contariniernu na kongres do Monastyru. Poznał go wówczas nuncjusz Chigi, który niebawem zasiadł na stolicy Piotrowej jako Aleksander VII. Gdy Grzegorz uzyskał doktora obojga prawa, papież wezwał go do siebie i mianował biskupem Bergamo, a następnie kardynałem i biskupem Padwy. Grzegorz rozwinął tam gorliwą działalność w duchu uchwal trydenckich: sam głosił kazania i katechizował dzieci; odbywał częste wizytacje i słał listy pasterskie; założył seminarium duchowne, do którego przyjmował także wielu niezamożnych. Stworzył ponadto katedry języków hebrajskiego, chaldejskiego, syryjskiego i greki oraz ufundował drukarnię, która mogłaby publikować w tych językach. Zmarł w r. 1697. Kanonizował go w r. 1960 Jan XXIII.