W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Michalina z Pesaro, wdowa z III Zakonu (1300-1356) Michalina urodziła się w 1300 r. w Pesaro nad Adriatykiem opodal słynnego na cały świat sanktuarium Loreto. Rodzice jej byli bardzo bogaci. Wychowano ją według tradycji rodzinnych bardzo pobożnie. Ledwie ukończyła 12 lat, gdy rodzice wydali ją za zacnego, bogatego i szlachetnego młodzieńca Malatestę. Serce Michaliny było podzielone: kochała Boga, męża, bogactwa, a później także jedynego syna Pardino. Po ośmiu latach małżeństwa zmarł mąż. W tym czasie przybyła do Pesaro z Sycyli pewna świątobliwa tercjarka o imieniu Soriana. Michalina zafascynowana jej sposobem życia zaprosiła ją do siebie. Z dnia na dzień coraz silniej poczęła odczuwać pragnienie praktykowania życia ewangelicznego, ale bogactwa, miłość do syna i próżność kobieca przeszkadzały temu. Pewnego dnia modląc się z s. Sorianą w kościele św. Franciszka przed Ukrzyżowanym, poczuła, że Chrystus woła ją, by zmieniła swe życie. Wkrótce umarł mały Pardino dotknięty atakiem epilepsji.
Powoli Michalina uwalnia się od przywiązania do bogactw i wyrzeka się marności świata. Siostra Soriana poradziła jej, by wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Tak też postąpiła i w ten sposób III Zakon zapuścił korzenie w Pesaro.
Zmarła w 56 roku życia, przyjąwszy św. Wiatyk, w uroczystość Trójcy Przenajświętszej, 19 VI 1356 r. Papież Klemens XII zatwierdził jej kult 24 IV 1737 r.
W Kościele Powszechnym:
W Va! di Castro, we Włoszech, św. Romualda, opata. Wcześnie wstąpił do opactwa św. Apolinarego pod Rawenną. Niezadowolony z jego zasobności, przebywał potem w pustelni na lagunie pod Wenecją. Z obalonym dożą Piotrem Orseolo powędrował następnie do Katalonii i osiedlił się niedaleko opactwa
Cu- xa. Wówczas to przestudiował pisma Kasjana i Żywoty Ojców pustyni. Około r. 987 wrócił do Italii i zajął się reformą lub zakładaniem klasztorów
pustelni. Jednym z takich ośrodków było Pereum pod Rawenną. W r. 1012 założył erem w Casa Maldolo, który uchodzić może za macierz kongregacji kamedulskiej. Już wcześniej stykał się z takimi mężami jak Benedykt z Benewentu, Jan z Wenecji, Bruno z Kwerfurtu; wszyscy oni odegrać mieli niemałą rolę
dziejach młodego chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Niemały też wpływ wywarł Romuald na Ottonie HI, który m.in. przynaglił go do objęcia rządów
opactwie pod Rawenną. Rychło z tego urzędu zrezygnował. Przebywał jeszcze na Monte Cassino i pod Rzymem oraz zamyślał udać się na apostołowanie na Węgry. Zmarł w r. 1027. Jego życiorys sporządził jego duchowy spadkobierca, św. Piotr Damiani.
W Mediolanie świętych Gerwazego i Protazego, męczenników. Ich ciała odnalazł w r. 356 św. Ambroży, który potem kilkakrotnie o nich pisał. Mimo to precyzyjnych i pewnych wiadomości o ich życiu i śmierci nie posiadamy.