W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Izabela Francuska, dziewica z II Zakonu (1225-1270) Izabela była córką króla Francji Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii. Jej bratem był późniejszy król Francji św. Ludwik IX, patron III Zakonu św. Franciszka. Surowo wychowana w rodzinnym zamku miała wpojone zamiłowanie do modlitwy i czystości obyczajów. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła ją, jak próżne są dobra i pokusy świata. Z pomocą brata w 1255 założyła w Longchamps pod Paryżem klasztor dla klarysek, które przybrały nazwę ?mniejszych?. Siostry ćwiczyły się w pokorze i naśladowaniu Matki Bożej. Przy współudziale franciszkanów i św. Bonawentury Izabela napisała dla nich regułę, którą później zresztą złagodzono. Żywiła głębokie nabożeństwo do Najświętszej Eucharystii i Matki Bożej. Zmarła w tymże klasztorze 23 II 1270 r. Papież Leon X dnia 11 I 1520 r. potwierdził jej kult jako błogosławionej.
w Kościele Powszechnym:
W Smyrnie, w Małej Azji, św. Polikarpa, biskupa i męczennika, ucznia apostolskiego. Miał już 86 lat, gdy oskarżono go o lekceważenie pogańskich zwyczajów. Zginął na oczach tłumów, zgromadzonych na stadionie. Gdy nie imały się go płomienie, pchnięto go puginałem. Stało się to w latach 155?169. Zachował się cenny opis męczeństwa, doskonale przystający do duchowości widocznej w listach św. Ignacego, jego kolegi w episkopacie. Są w nim liczne reminiscencje biblijne, a także echa pierwotnej mistyki męczeństwa, może nawet ślady pierwotnej liturgii.
W klasztorze Wenlock, w Anglii, św. Milburgi, dziewicy. Była córką króla Mercji, w dobrach którego zainicjowała rodzaj klasztoru żeńskiego. Zmarła prawdopodobnie w r. 722.