W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Angelina Marsciano, wdowa i zakonnica z III Zakonu (1377-1435), założycielka Zgromadzenia Sióstr Tercjarek Franciszkanek Regularnych. Angelina urodziła się w 1377 r. na zamku w Montegiove koło Orvieto (Włochy). W 12 roku życia osierociła ją matka. Po śmierci męża, z którym żyła zaledwie 2 lata, oddała się rozważaniu prawd Bożych. Rozdała swoje majętności ubogim i przywdziała pokorny strój św. Franciszka. Stała się promotorką życia dziewiczego i dobrych obyczajów. W ślad za nią poszły inne kobiety, opuszczając domy, by wstępować w ślady Chrystusa. Troszczyła się o wdowy i sieroty, a grzeszników sprowadzała na prawą drogę. 31 VII 1395 r. przybyła do Asyżu do grobów św. Franciszka i św. Klary. Następnie udała się do Foligno, gdzie w 1397 r. wraz ze swymi współtowarzyszkami złożyła 3 śluby: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. W ten sposób powstała pierwsza komórka tercjarek franciszkanek regularnych. Pierwszy ich klasztor został poświęcony św. Annie. Wkrótce zaczęły powstawać inne: w Asyżu w 1421 r., w Viterbo w 1427 r., we Florencji w 1429 r. itd. Siostra Angelina czując, że zbliża się jej ostatnia godzina, odbyła spowiedź generalną, przyjęła sakramenty święte. Udzielając błogosławieństwa współsiostrom, zachęcała je do trwania w dobrym oraz do wiernego zachowywania reguły franciszkańskiej. Zmarła w klasztorze św. Anny w Foligno 14 VII1435 r., w 58 roku życia. Jej doczesne szczątki w 1492 r. złożono ostatecznie w tamtejszym kościele franciszkańskim, tym samym, w którym pochowana jest także bł. Aniela z Foligno. Papież Leon XII potwierdził jej kult 8 III 1825 r.
Również 13 lipca Bł. Ludwik Armand Józef Adam, kapłan i męczennik z I Zakonu (1741-1794). Urodził się 19 XII1741 r. w Rouen (Francja) jako syn Mikołaja i Magdaleny z domu Gaigneuil. Posiadamy bardzo skąpe wiadomości o jego życiu. Wstąpił do klasztoru Braci Mniejszych Konwentualnych w swej rodzinnej miejscowości, gdzie 1 IX 1761 r. złożył profesję zakonną. 12 IV 1793 r. został zatrzymany i osadzony w areszcie w Rouen. Podczas przesłuchania 12 IV 1793 r. sam przedstawił się jako franciszkanin i kapłan. Oskarżono go o odprawianie Mszy św. i chodzenie w habicie, co było wówczas zabronione. Odmówił złożenia przysięgi na nową konstytucję, oświadczając, że nie wyprze się wiary i nadal będzie nosił habit, bo jest do niego przywiązany i takie jest jego życzenie. Zmarł 13 VII 1794 r. i został pogrzebany na wyspie Aix. Współtowarzysze niedoli wspominali go jako człowieka głębokiej wiary, pełnego miłości Boga i bliźniego. Dnia 1 X 1995 r. na placu św. Piotra w Rzymie papież Jan Paweł II beatyfikował go w grupie 64 duchownych męczenników z Francji.
W Kościele Powszechnym:
W Bamberdze św. Henryka, cesarza. Syn Henryka Kłótnika, księcia Bawarii, a uczeń św. Wolfganga i bł. Ramwol-da, w r. 995 objął po ojcu rządy, a w r. 1002 wybrany został królem Niemiec. Zastał dogodną konfigurację polityczną, ale wojna z Bolesławem Chrobrym, za którą krytykowali go niektórzy współcześni, toczyła się ze zmiennym szczęściem. Trudne było także pozyskanie Italii. Dopiero w r. 1014 dotarł do Rzymu, gdzie Benedykt Vili ukoronował go na cesarza. Szczęśliwsza była jego polityka kościelna, a w pamięci potomnych zapisał się przede wszystkim jako bogobojny donator. Zmarł w r. 1024 pod Getyngą, ale pochowano go w Bamberdze, w której ufundował nowe biskupstwo.
W Nitrze, na Słowacji, świętych Andrzeja Swierada i jego towarzysza Benedykta.Przypuszczano, że pochodzili z Polski, ale przeczą temu historycy węgierscy. Andrzej przyjął habit na górze Zabór. Zmarł między r. 1030 a 1034. Natomiast Benedykta, który przeżył swego mistrza, napadli nieco później zbójcy i zabiwszy wrzucili do rzeki Wag. Ich życie opisał Maurus, biskup Pięciokościołów. Natomiast cześć w Oławie, Wiślicy i Tropiu nad Dunajcem wydaje się być znacznie późniejsza, a w każdym razie w swej genezie mało rozpoznana.
W Budrie pod Bolonią bł. Klelii Barbieri, założycielki Małych Sióstr M.B. Bolesnej. Wyrosła w warunkach bardzo trudnych. Zmarła w r. 1870 w wieku lat 23. Jej dzieło poprowadziła dalej Urszula Donat. Beatyfikował Klelię w r. 1968 Paweł VI.