wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Szymon z Lipnicy, kapłan z I Zakonu (ok. 1435-1482). Urodził się około 1435 r. w Lipnicy Murowanej w powiecie bocheńskim (diecezja tarnowska). Pochodził z niższych warstw mieszczańskich. Jego rodzicami był piekarz Grzegorz i Anna. Fakt wysłania syna na Akademię Krakowską, wskazywałby na to, że rodzice byli zamożni. Zapisał się w 1454 r. na wydział nauk wyzwolonych. Akademię Krakowską ukończył w 1457 r. Po uzyskaniu stopnia bakałarza stanęła przed nim możliwość dalszej pracy naukowej. Wybrał jednak drogę, o której zadecydowało w dużej mierze ważkie dla ówczesnego Krakowa zdarzenie: przyjazd św. Jana Kapistrana, jednego z największych podówczas misjonarzy i kaznodziejów. Wraz z 10 kolegami ze studiów Szymon wstąpił do franciszkanów obserwantów, zwanych później bernardynami, których pierwszy klasztor w Krakowie założył sam św. Jan Kapistran. Po przyjęciu do zakonu rozpoczął przepisany konstytucjami roczny nowicjat, potem nastąpił dla Szymona okres studiów teologicznych. Najstarsze źródła nazywają go ?mówcą bardzo żarliwym?, a jednym z dowodów popularności o. Szymona jako kaznodziei był fakt powierzenia mu zaszczytnej funkcji kaznodziei katedralnego, którą to dotąd pełnili dominikanie. Rok 1474 przynosi wiadomość o wyborze o. Szymona na dyskreta delegowanego na zapowiedzianą na rok 1478 czternastą kapitułę generalną franciszkanów obserwantów w Pawii. W 1482 r. nawiedziła Kraków w nienotowanej od dawna sile dżuma, zbierając w mieście i okolicy straszliwe żniwo. U samych franciszkanów w Krakowie zmarło na nią 25 zakonników. Wśród nich znalazł się również o. Szymon. Choroba trwała zaledwie 5 dni. Pożegnał ziemię 18 VII1482 r., nie przeżywszy na niej nawet 50 lat. Pochowano go w kościele klasztornym, w chórze pod wielkim ołtarzem. Już w 1488 r. bł. Władysław z Gielniowa, sprawujący wówczas urząd prowincjała, na podstawie specjalnego brewe papieża Innocentego VIII dokonał przeniesienia relikwii Szymona do osobnej kaplicy i postawił je na ołtarzu. Było to wówczas uważane za formalną beatyfikację. Grobowiec Szymona nawiedzali liczni pielgrzymi, a nagromadzone wota były dowodem skuteczności jego orędownictwa w niebie. Cuda nakazał spisywać i czynił to osobiście przez pewien czas bł. Władysław z Gielniowa. Zabiegi jednak o oficjalną beatyfikację Szymona trwały długo. Dopiero błogosławiony papież Innocenty XI ogłosił dekret beatyfikacji 24 II 1685 r. Kanonizował go 3 VI 2007 r. Benedykt XVI. Lipnica Murowana wystawiła w XVII wieku błogosławionemu kościół, a w 1913 r. stanęła na lipnickim rynku kolumna z jego figurą.
W Kościele Powszechnym:
W starożytnym Durostorum, na miejscu którego powstała później bułgarska miejscowość Silistra, św. Emiliana, męczennika. Był najsłynniejszą z ofiar prześladowania za Juliana Odstępcy. Wspominali go dlatego Ambroży, Hieronim, Teodoret i inni.
W Segni, we Włoszech, św. Brunona, biskupa. Grzegorz VII konsekrował go na biskupa Segni i uczynił swoim powiernikiem. Jego rad zasięgali także następcy: Wiktor III, Urban II oraz Paschazy II. W r. 1102 wstąpił do opactwa na Monte Cassino, gdzie go też w pięć lat później obrano opatem, przy czym nie porzucił swych obowiązków biskupich. W r. 1106 przemierzył Francję, nawołując do krucjaty. Gdy później przeciwstawił się Paschazemu II, papież pozbawił go godności opackiej i kazał wrócić do diecezji. Zmarł tam w r. 1123. Jego rychły kult zaaprobował w r. 1183 Lucjusz III