W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Paschalis Fortu?o Almela, kapłan i męczennik z I Zakonu (1886-1936). Urodził się 5 III 1886 r. w Villarreal (Hiszpania). W wieku 18 lat przyjął habit franciszkański w klasztorze p.w. Ducha Świętego w Monte (Gilet – Walencja) i został wyświęcony na kapłana 14 VIII 1913 r. w wieku 27 lat. Jego posługa kapłańska koncentrowała się przede wszystkim na formacji kandydatów do życia zakonnego i kapłańskiego. Był pedagogiem z powołania. Przez kilka lat pracował jako misjonarz w klasztorach argentyńskich, które założył. Był gorliwym spowiednikiem, roztropnym kierownikiem duchowym, wybitnym kaznodzieją i moderatorem rekolekcji. Jego ducha modlitwy wyróżniało uwielbienie Najświętszego Sakramentu, cześć do Matki Bożej i gorliwość w odprawianiu nabożeństwa Drogi krzyżowej. Prześladowanie religijne z 1936 r. zastało go w klasztorze w Monte, zmuszając do szukania schronienia w rodzinnym domu w Villarreal. Został aresztowany i uwięziony 7 IX 1936 r., po czym wysłał do rodziny list, w którym czytamy: ?Powiedz moim współbraciom, że przygotowuję się do męczeństwa; niech bardzo modlą się za tych biednych łudzi?. Został zamordowany 8 IX 1936 r. w dolinie między Castellón a Benicasim.
Również: Bł. Zefiryn Giménez Malla, męczennik z III Zakonu (1861-1936)
Zefiryn urodził się w 1861 r. w Benavent de Lérida (Hiszpania) w biednej katolickiej rodzinie cygańskich koczowników zwanych Kale, jako syn Jana Giméneza i Józefy z domu Maila. Został ochrzczony w miejscowości Fraga i przez 40 lat żył jako wędrowiec Następnie osiadł na stałe w Barbastro (Huesca). W młodości wstąpił w cygański związek małżeński z Teresą Giménez Castro, z którą w 1912 r. zawarł sakrament małżeństwa. Odtąd w każdą niedzielę, a wkrótce nawet codziennie w pełni uczestniczył we Mszy św. Nie mając dzieci, przysposobił bratanicę żony o imieniu Pepita.
Katechizował dzieci, bardzo obrazowo przedstawiał im dzieje biblijne, uczył miłości Boga, bliźniego, ojczyzny i szacunku do przyrody oraz podstawowych modlitw. Zabiegał o pokój i zgodę między Romami i próbował rozstrzygać powstające wśród nich problemy.
W 1926 r., kiedy kapucyni w Barbastro założyli III Zakon św. Franciszka, to wkrótce habit tercjarski przyjęli biskup miasta i 114 świeckich, a wśród nich był Zefiryn. Był zaangażowany i pobożny, dlatego wybrano go do rady tercjarskiej.
Kiedy w Hiszpanii wybuchła wojna domowa, 25 VII 1936 r. wystąpił w obronie jakiegoś kapłana prowadzonego do więzienia, za co został aresztowany. Pewien członek komitetu rewolucyjnego chciał go uwolnić pod warunkiem, że odda różaniec i nie będzie publicznie manifestował swojej wiary. Zefiryn się nie zgodził. Rankiem 2 VIII 1936 r., w święto Matki Bożej Anielskiej z Porcjunkuli, został rozstrzelany na cmentarzu. Papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 4 V 1997 r.
W Kościele Powszechnym:
W Nocera dei Pagani, we Włoszech, św. Alfonsa Marii di Liguori, doktora Kościoła. Mając 17 lat zdobył doktorat obojga praw, ale dostrzegłszy małą pomyłkę w swej praktyce, rzucił adwokaturę i przywdział suknię duchowną. Potem oddał się z zapałem dziełu misji ludowych oraz pracy w konfesjonale. W r. 1731 dał początek zgromadzeniu żeńskiemu, które później nazwano redemptorystkami. W roku następnym zgromadził współpracowników do głoszenia misji. Był to początek zgromadzenia redemptorystów. Ukazywały się już wtedy jego dziełka, które osiągną liczbę 160. Najbardziej wziętymi staną się Uwielbienia Maryi, O godności i obowiązkach kapłańskich, O wielkim środku modlitwy, a przede wszystkim jego Teologia moralna, którą w ciągu lat modyfikował i powiększał. Tak stał się nauczycielem moralności, a zarazem mistrzem pobożności i modlitwy. Ta też pobożność ożywi potem religijność i ruch odnowy XIX stulecia. W r. 1762 Klemens XIII powierzył mu małą diecezję Santa Agata dei Goti, która miała zarówno sporo duchowieństwa, jak ogrom ignorancji, występków i nadużyć. Schorowany, zrezygnował z niej po 13 latach trudów. Przeżył jeszcze przeciwności, gdy oderwała się część założonego przezeń zgromadzenia. Zmarł w r. 1787. Kanonizowany w r. 1839, w r. 1871 ogłoszony został doktorem Kościoła.
W Winchester, w Anglii, św. Etelwolda, biskupa. Jako opat zredagował zbiór mniszych zwyczajów pt. Regularis Concordia. Zmarł w r. 984.
W La-Mure-d?Isere koło Grenoble św. Piotra Juliana Eymard. Zrezygnowawszy z probostwa, wstąpił do marystów, ale w r. 1856 opuścił zgromadzenie, mimo że uprzednio był w nim prowincjałem. Stworzył wówczas własne dzieło dla szerzenia czci Eucharystii. Zostało ono jako zgromadzenie zatwierdzone w r. 1864. W dwa lata później założył także zgromadzenie służebnic Najśw. Sakramentu. Zmarł w r. 1868. Kanonizował go w r. 1962 Jan XXIII.