W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Franciszek z Pesaro, pustelnik z III Zakonu (ok. 1270-1350). Franciszek Zanferdin urodził się w Pesaro około 1270 r. Kiedy umarli jego rodzice, rozdał swoje posiadłości ubogim i wstąpił w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Jakiś czas spędził w eremie w Montegranaro razem z bł. Piotrem z Foligno, oddając się modlitwie i pokucie. Następnie powrócił do Pesaro i tam wybudował kapliczkę ku czci Matki Bożej. W krótkim czasie wzniósł kolejną kapliczkę, tym razem w Montegranaro, i klasztor koło Pesaro, gdzie spędził większość życia razem z innymi, którzy zgromadzili się wokół niego. Jako gorliwy tercjarz nie tylko oddał się życiu pokutnemu, ale także dziełom miłosierdzia. Kwestował, zbierając datki, aby wspomagać biednych, odnawiać kościoły i szpitale oraz wspierać braci. Pod koniec życia powrócił do pustelni w Montegranaro, gdzie 5 VIII 1350 r. odszedł do Pana. Błogosławiony papież Pius IX potwierdził jego kult jako błogosławionego 31 III 1859 r.
Również
Bł. Maria Franciszka od Jezusa Rubatto, dziewica z III Zakonu Regularnego (1844-1904), założycielka Instytutu Sióstr Kapucynek Matki Rubatto. Anna Maria Rubatto urodziła się 14 II 1844 r. w Carmagnoli koło Turynu (Włochy) w rodzinie Tomasza i Katarzyny. Mając 4 lata, straciła ojca. Rodzina żyła momentami na granicy nędzy. Ciężkie warunki domowe uwrażliwiły ją na biedę i cierpienia innych ludzi. Była przy tym pobożna, skrycie marzyła o życiu doskonałym. Dość zamożny notariusz zaproponował Annie małżeństwo. Propozycję odrzuciła. Anna opiekowała się chorą matką, a po jej śmierci przeniosła się do Turynu, gdzie została damą do towarzystwa pani Marianny Scoffone. Miała 19 lat i wiele wdzięku. Niepomna swych zalet, oddawała się w wolnych chwilach pracy charytatywnej. Odwiedzała chorych w szpitalu, kwestowała na potrzeby biednych i uczyła przy parafii dzieci z ubogich rodzin. Po śmierci Marianny Scoffone Anna zamieszkała u swej zamężnej siostry, potem razem z jej rodziną wyjechała latem 1883 r. do małej miejscowości Laono, gdzie odkryła nareszcie swoje prawdziwe powołanie życiowe. Była pod silnym wrażeniem charytatywnej działalności kapucyna o. Angélica z Sestri Ponente. Pod jego opieką przywdziała 23 1 1885 r. razem z pięcioma innymi entuzjastkami habit zakonny i przyjęła imię zakonne Maria Franciszka od Jezusa. została na kapitule zgromadzenia ponownie wybrana przełożoną generalną. Udała się w kolejną podróż za ocean, gdzie zaniemogła i 6 VIII 1904 r. zmarła. Pochowano ją w Montevideo. Beatyfikował ją 10 X 1993 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Świąteczne wspomnienie Przemienienia Pańskiego. Pan ukazał się apostołom w swej chwale, a obok ukazali się Mojżesz i Eliasz, przedstawiciele Prawa i Proroków, którzy zaświadczyli Jego mesjańskie posłannictwo. Apostołowie opowiedzieli wiernym o tej tajemnicy, a w Jerozolimie wcześnie zaczęto obchodzić jej wspomnienie. Prawdopodobnie poprzez ośrodek na Synaju przedostało się ono na Zachód, ale dopiero Kalikst III rozciągnął je w r. 1457 na cały Kościół łaciński. Pragnął w ten sposób wyrazić również wdzięczność za zwycięstwo, jakie Jan Hunyady odniósł nad Turkami. W Rzymie św. Hormizdasa, papieża. Kościołem rządził w latach 514?523. W mieście przywrócił pokój po niedawnej schizmie, ale konfliktów ze Wschodem zażegnać nie zdołał. Wcześnie czcią go chyba nie otaczano, bo do martyrologiów wpisano go stosunkowo późno.
W Savonie, we Włoszech, bł. Oktawiana, biskupa. Gdy podróżował, by odwiedzić chorego ojca, dowiedział się niespodziewanie o jego śmierci. Przerwał wówczas podróż i w Ciel d?Oro wstąpił do benedyktynów. Okazał się mnichem pełnym gorliwości, popierającym reformy kluniackie. W r. 1129 powołano go na biskupstwo w Savonie. Rozwinął tam przede wszystkim działalność charytatywną. Zmarł w trzy lata później. Jego kult zaaprobował w r. 1793 Pius VI.