W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Wincenty z Akwili, brat z I Zakonu (ok. 1435-1504). Urodził się około 1435 r. w Akwili (Włochy). Mając 14 lat, wstąpił do braci mniejszych w klasztorze św. Juliana, założonego przez bł. Antoniego Stroncone go. Po złożeniu profesji zakonnej kilka lat żył życiem wspólnotowym, pracując jako szewc. Potem udał się w miejsce odosobnione. Cieszył się łaską głębokiej modlitwy, kontemplacji oraz lewitacji. W kilku klasztorach pełnił różne niskie posługi. W końcu powrócił do klasztoru św. Juliana w Akwili, gdzie wkrótce śmiertelnie zachorował i zmarł 7 VIII 1504 r. Ciało jego nie uległo rozkładowi; obecnie znajduje się ono w artystycznie zdobionej trumnie w kościele św. Juliana w Akwili. Papież Pius VI potwierdził jego kult 19 IX 1787 r.
W Kościele Powszechnym:
We Florencji bł. Jana z Salerno, dominikanina. Był jednym ze studentów uniwersytetu w Bolonii, pozyskanych dla zakonu przez jego założyciela. Dominik wysłał go potem z dwunastoma towarzyszami do Toskanii. W r. 1221 Jan przebywał przez jakiś czas w Bolonii i zamknął oczy zakonodawcy. Sam zmarł w jakieś dwadzieścia lat później. Jego cześć zaaprobował w r. 1783 Pius VI.
W Alvernii, we Włoszech, bł. Jana z Fermo, franciszkanina. Cały przejęty myślami o Męce Pańskiej, przez długi czas przebywał on w Alvernii, uświęconej wspomnieniami św. Franciszka. Oddawał się skrajnym surowością, ale głosił także słowo Boże. Powiadano, że kiedyś ukazał mu się zakonodawca, aby powściągnąć jego umartwienia. Cieszył się też podobno widzialną obecnością aniołów. Zmarł w r. 1322. Jego kult zaaprobował w r. 1880 Leon XHI.
W Kalabrii św. Falka, pustelnika. Był jednym z tych eremitów, którzy w rozmaitych epokach zaludniali pustkowia tego ubogiego kraju. Sam żył w w. XIV. Jego kult, żywy w okolicach, zaaprobował w r. 1893 Leon XIII.