W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Ludwik IX, król Francji, patron III Zakonu (1214-1270). Urodził się 25 IV 1214 r. w Poissy (Francja). Jego ojcem był król Francji Ludwik VIII, matką zaś energiczna Blanka Kastylijska. W wieku 12 lat ukoronowano go na króla Francji. W 1234 r. ożenił się z Małgorzatą, cnotliwą córką hrabiego Prowansji Rajmunda Berengera. Doszedłszy do pełnoletności, rok później przejął rządy, które przyniosły mu sławę jednego z najznamienitszych władców Francji. Bił monety z napisem: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat. Zakazał pojedynków i prywatnych wojen. Wydał rozporządzenia przeciw lichwie i prostytucji. Ufundował wiele instytucji charytatywnych. Organizował dzieła miłosierdzia. Sam opatrywał chorych i rozdawał żywność żebrakom, ujmując nieraz ze swojego stołu. Należał do III Zakonu św. Franciszka. W 1248 r. wyruszył na wyprawę krzyżową, podczas której dostał się do niewoli. Wykupiony z niej za wysoką cenę przebywał jakiś czas w Palestynie. W 1254 r. wrócił do Francji. Ale w 1267 r. podjął drugą krucjatę. Wylądował z armią w Tunisie; zdobył twierdzę Kartaginę, ale wkrótce potem zapadł na tyfus i zmarł 25 VIII 1270 r. w obozie u bram Tunisu. Ciało jego sprowadzono do Francji i złożono w kościele św. Dionizego w Paryżu. Papież Bonifacy VIII zaliczył go w poczet świętych 11 VIII 1297 r.
Również Św. Józef Kalasanty, kapłan Konfraterni Stygmatów św. Franciszka (1556-1648), założyciel Zakonu Kleryków Regularnych Ubogich Matki Bożej Szkół Pobożnych (pijarów). Urodził się 31 VII 1556 r. w Peralta de la Sal, w małej wiosce w Aragonii (Hiszpania) w rodzinie szlacheckiej. Po odbyciu gruntownych studiów w Estadelli, Leridzie, Huesee i Walencji, mając 27 lat, przyjął w 1583 r. święcenia kapłańskie. Po kilku latach pracy duszpasterskiej w Barbastro, Urgel i Tremp wyjechał do Rzymu. Tu dostrzegł pilną potrzebę pracy katechetycznej wśród opuszczonej młodzieży zamieszkującej najuboższe dzielnice miasta. W 1597 r. zorganizował pierwszą w Europie bezpłatną szkołę powszechną. Pozyskawszy współpracowników, założył z nimi zgromadzenie zakonne, zwane później pijarami, które go celem było prowadzenie szkół. W 1617 r. zostało ono zatwierdzone przez papieża Pawła V Jak bardzo było potrzebne, świadczy jego szybkie rozprzestrzenianie się we Włoszech, Czechach i Polsce. Józef musiał przeżyć ciężkie doświadczenia spowodowane niesłusznymi oskarżeniami, rozbiciem wewnętrznym w zakonie, a nawet jego częściową likwidacją. Z całą pokorą znosił ten krzyż, a cierpiał nad losem biednej młodzieży pozbawionej należnej opieki. Józef Kalasanty wyprzedził swoją epokę, dał Europie postępowe, nowoczesne szkoły, w których naukę pobierano bezpłatnie i nie stosowano, jak to było w powszechnym zwyczaju, kar fizycznych. Wychowanków zachęcał do pracy nad sobą przez częste korzystanie z sakramentu pokuty. Beatyfikował go 1748 r. papież Benedykt XIV, a kanonizował 1767 r. Klemens XIII.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Józefa Kalasantego, założyciela pijarów. Pochodził z Aragonii. Po studiach w Walencji i Alkali duszpasterzował w diecezjach Huesca i Urgel. Potem w świcie kardynała Colonny przybył do Rzymu. Jego uwagę przykuła wówczas wielkomiejska nędza. W r. 1597 otworzył na Zatybrzu pierwszą bezpłatną szkołę powszechną. Wkrótce pozyskał towarzyszy i z nimi to założył zgromadzenie dla szkół pobożnych, które rychło rozprzestrzeniło się na Italię, Czechy i Polskę. Wskutek zazdrości i krytyk w r. 1635 złożono go z urzędu generała zakonu. Przez krótki czas przebywał nawet w więzieniu. W tym wszystkim zachował spokój. Tak doczekał się pełnej rehabilitacji. Zmarł w r. 1648, mając lat 90. Kanonizował go w r. 1767 Klemens XIII.
W Utrechcie, w Holandii, św. Grzegorza, opata. Był wiernym uczniem i kontynuatorem św. Bonifacego, który przebywał u niego na krótko przed męczeństwem. Grzegorz zmarł w r. 775.