W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Władysław z Gielniowa, kapłan z I Zakonu (1440-1505)
Urodził się ok. 1440 r. w Gielniowie na ziemi opoczyńskiej. Pochodził z ubogiej rodziny mieszczańskiej. O jego wykształcenie zadbali rodzice, posyłając go do szkoły parafialnej, gdzie uczył się katechizmu oraz pisania, rachunków i czytania. Ponieważ był bardzo pilnym i zdolnym chłopcem, rodzice postanowili wysłać go na dalszą naukę do Krakowa. Uczęszczał tam do szkoły parafialnej przy kościele Mariackim, następnie zapisał się na Uniwersytet Krakowski.
Studiując, zaprzyjaźnił się ze profesorem św. Janem Kantym i św. Szymonem z Lipnicy. Nauki w Akademii jednak nie dokończył, gdyż pod wpływem przebywającego w Krakowie w latach 1453-1454 św. Jana Kapistrana zapragnął możliwie jak najbardziej zbliżyć się do Boga i obrał stan zakonny. 1 VIII 1462 r. przekroczył furtę klasztoru Franciszkanów (Bernardynów). Po ukończeniu nowicjatu złożył śluby zakonne Święcenia kapłańskie przyjął w 1465 r. Już rok później był gwardianem, a w latach 1487-1499 prowincjałem.
Po święceniach oddał się pracy duszpasterskiej, szczególnie kaznodziejstwu. Wzorem Franciszka z Asyżu głosił kazania proste i pełne uduchowienia. Jego słuchaczami w większości wypadków byli ludzie ubodzy i prości, nie umiejący czytać ani pisać.
Szczególniejszym i najbardziej umiłowanym przedmiotem jego kontemplacji była Męka Pańska. Starał się mieć zawsze przed oczami Chrystusa cierpiącego za nasze grzechy. Owocem tych rozważań były głoszone z niebywałą ekspresją kazania pasyjne oraz tchnące serdecznym współczuciem dla cierpiącego Zbawcy pieśni, które sam komponował i śpiewał wraz z wiernymi.
Ostatnie chwile życia i okoliczności śmierci były niejako potwierdzeniem jego świętości. W Wielki Piątek 1505 r. podczas kazania pasyjnego wpadł w ekstazę, wołając: ?O Jezu, o Jezu, o Jezu?, na oczach licznie zgromadzonych wiernych uniósł się nad ambonę. W wyniku głębokiego przeżycia wewnętrznego tak osłabł, że nie mógł dokończyć kazania. Przewieziono go do infirmerii klasztornej, gdzie 4 V 1505 r. zmarł w opinii świętości. Papież Benedykt XIV potwierdził jego kult 11 II 1750 r.
W Kościele Powszechnym:
W Jerozolimie św. Kleofasa. Znamy go z Łukaszowego opisu drogi do Emaus w niedzielę wielkanocną. Pielgrzymi z VI stulecia, którzy oglądali grób Kleofasa na Górze Oliwnej, uważali go za męczennika.
W Langres, we Francji, św. Ceofryda, opata z Wearmouth. Następca św. Benedykta Biscopa, jak on popierał rozwój studiów i wiedzy. Zmarł w drodze z Rzymu. Powstanie swe zawdzięcza mu kilka starych rękopisów biblijnych, m. in. Codex Amiaitinus, który jest może najcenniejszym wśród rękopiśmiennych przekazów Wulgaty Hieronimiańskiej.