W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Feliksa Meda, dziewica z II Zakonu (1378-1444)
Feliksa urodziła się w 1378 r. w Mediolanie jako córka szlachetnych i pobożnych rodziców, od których otrzymała staranne wychowanie. Rodzice wkrótce umarli, a Feliksa za zgodą rodzeństwa część swego majątku rozdzieliła wśród ubogich. Kiedy sama poczuła powołanie do życia zakonnego, poradziła rodzeństwu, by i ono obrało życie zakonne. Brat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, natomiast Feliksa i jej siostra w 1400 r. wstąpiły do klarysek w klasztorze św. Urszuli w Mediolanie.
Najlepsze świadectwo świętego życia bł. Feliksy pozostawił minister generalny braci mniejszych o. Wilhelm z Casale, który w 1439 r. wyznaczył ją za radą św. Bernardyna ze Sieny na ksienię w Pesaro. Życie klauzurowe s. Feliksy było bardziej anielskie niż ziemskie: jej czystość zakwitła jak lilia, jej surowe pokuty i posty objawiły się w tym, że nosiła włosiennicę, często się biczowała na pamiątkę męki Chrystusa, chodziła boso.
Siostra Feliksa tylko 4 lata przeżyła w Pesaro. Swoim współsiostrom potrafiła wpoić ducha serafickiego. Dotknięta poważną chorobą, z gorącą wiarą przyjęła sakramenty św., przemówiła do swoich sióstr i błogosławiąc je klęczące obok jej łoża, zmarła 30 IX 1444 r. Papież Pius IX potwierdził jej kult 2 V 1807 r.
Również 30 września Bł. Gabriel Maria z Benifayó, brat i męczennik z III Zakonu Regularnego (1866-1936)
Józef Maria Sanchis Mompó urodził się 8 X 1866 r. w Benifayó de Espioca (Hiszpania) w rodzinie Gabriela i Wincenty. W rodzinnej wiosce rozpoczął naukę i uczył się stolarstwa. Wykonywał to rzemiosło przez 25 lat, aż do chwili wstąpienia do zakonu.
24 VI 1890 r. złożył pierwsze śluby zakonne w dłonie o. Alojzego Amigó, a 15 VIII 1896 r. śluby wieczyste. Wezwany do służenia Panu w Zgromadzeniu Tercjarzy Kapucynów od Matki Bożej Bolesnej, spędził swe długie życie w różnych domach zgromadzenia, pełniąc jednocześnie funkcję zarządcy i pracując w warsztacie stolarskim. Przez ostatnie 13 lat życia przebywał w domu nowicjackim w Godelli, gdzie był pomocnikiem zarządcy i stolarzem. Tam też zastał go wybuch wojny domowej.
25 VI1936 r. opuścił dom nowicjatu, udając się do swej rodzinnej wsi w poszukiwaniu bezpieczniejszego miejsca. Znalazł schronienie w domu Florencji Sanchis. 14 VIII został aresztowany i osadzony w więzieniu. 16 VIII, około godziny drugiej w nocy, razem z pięcioma innymi kapłanami został zamordowany w Lacomie, koło La Masia de Espioca.
Brat Gabriel był zakonnikiem uprzejmym, chętnym do pomocy, był też człowiekiem surowego milczenia, zawsze okazującym franciszkański szacunek kapłanom i braciom z innych zakonów. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
W Betlejem Św. Hieronima, doktora Kościoła. Pochodził z pogranicza Dalmacji i Panonii, a kształcił się w Rzymie u znakomitych mistrzów łacińskiej prozy i poezji. Tam też przyjął chrzest. Przebywał potem w Trewirze i Akwilei, a następnie przez Azję Mniejszą ruszył do Ziemi Świętej. Na pustyni Syryjskiej doznał wielu wewnętrznych przeżyć. W Antiochii wyświęcono go na kapłana. Zatrzymał się jeszcze w Konstantynopolu, a następnie z Paulinem z Antiochii przybył znów do Rzymu. Papież Damazy skierował jego uwagę na potrzebę poprawienia przekładu Nowego Testamentu i psalmów. Pod swe kierownictwo duchowe przyjął też wówczas wiele znakomitych Rzymianek. Doznawszy w mieście goryczy, w r. 385 opuścił Wieczne Miasto. Razem z benefaktorami zwiedzał następnie Palestynę, Egipt, wielkie klasztory Wschodu. W końcu osiadł w Betlejem, gdzie kierował wspólnotami mnichów i mniszek. Wyczerpany trudami i prawie osamotniony, zmarł w r. 419 lub 420. Pozostawił po sobie spuściznę ogromną, zwłaszcza przekłady wielu ksiąg Septuaginty oraz tłumaczenia z hebrajskiego nieomal całego Starego Testamentu. Przełożył także niektóre pisma Orygenesa, Euzebiusza, Pachomiusza i innych. W De viris inlustribus stworzył zarys dziejów literatury chrześcijańskiej. Pozostawił ponadto pisma polemiczne i liczne listy. Ale największym dziełem jest niewątpliwie Wulgata.
W Armenii św. Grzegorza Oświeciciela, apostoła Ormian. Działał w prowincjach, które Galeriusz w r. 292 przyłączył do cesarstwa. Leoncjusz z Kapadocji wyświęcił go na biskupa. Odtąd tę godność przez wiele lat piastowali jego potomkowie. Zmarł około r. 326.
W Rzymie Św. Franciszka Borgiasza. Książę Gandii, długo przebywał na dworze Karola V, a potem był wicekrólem Kastylii. Żonaty z Eleonorą de Castro, miał ośmioro dzieci, ale w r. 1546 owdowiał. W kilka lat później przybył do Rzymu i wstąpił do jezuitów, z którymi od kilku lat współpracował. Św. Ignacy powierzał mu zadania specjalne. W r. 1565 został generałem zakonu i przyczynił się wielce do jego rozwoju. Współdziałał też z polecenia papieża w działalności ukoronowanej zwycięstwem pod Lepanto. W drodze powrotnej z misji powierzonej mu przez papieża ciężko zaniemógł. Zmarł w Rzymie w r. 1572. Kanonizowano go w r. 1671. Ciało, przeniesione do Madrytu, spłonęło tam w r. 1931.