wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Franciszek z Asyżu, diakon, założyciel trzech zakonów, patron Włoch i ekologów (1182-1226)
Urodził się 26 IX 1182 r. w Asyżu jako syn Piotra Bernardone i Piki, pochodzącej z Francji. Na chrzcie nadano mu imię Jan Chrzciciel, ale ojciec zwykł go nazywać Francesco i to właśnie imię przylgnęło do niego na zawsze. Uczęszczał do szkoły przy kościele św. Jerzego, gdzie uczył się łaciny i francuskiego. Matka wdrażała w niego podstawy pobożności.
Wesoły, inteligentny, żywy, radosny, szczery, wielkoduszny i uzdolniony muzykalnie wnet stał się niekoronowanym królem złotej młodzieży Asyżu. W latach 1201-1202 dostał się do niewoli i powrócił do domu dopiero w listopadzie 1203 r. Po odzyskaniu wolności popadł w nierozpoznaną chorobę, która zmodyfikowała jego młodzieńcze usposobienie. Porzucił wesołe życie wśród zabaw i zastanawiał się nad tym, jakby tu móc się odznaczyć i zdobyć sławę. Wiódł teraz życie pośród modlitw, jałmużn i posług oddawanych chorym, a zwłaszcza trędowatym. Przełom w jego życiu dokonał się w 1206 r., gdy postanowił stać się heroldem Wielkiego Króla Boga i idąc za głosem Ukrzyżowanego z kościoła św. Damiana, rozpoczął odbudowę zniszczonych świątyń, prowadząc życie pustelniczo-żebracze. Dzięki kardynałowi Janowi Colonnie, a jeszcze bardziej dzięki snom papieża, który widział Franciszka, jak podtrzymuje chwiejące się mury Lateranu, papież udzielił im, braciom mniejszym, swej aprobaty oraz pozwolił na głoszenie pokuty. Kardynał udzielił im tonsury, a Franciszkowi diakonatu.
W 1212 r. pozyskał dla swego sposobu życia Klarę i jej naśladowczynie. W Niedzielę Palmową ściął jej włosy i wręczył habit, dając tym początek zakonowi Ubogich Pań, które potem nazwano klaryskami. W 1215 r. powtórnie papież Innocenty III wobec zgromadzonych na soborze potwierdził ustnie regułę Franciszka. Wtedy też Franciszek spotkał się ze św. Dominikiem i zawarł z nim dozgonną przyjaźń.
Powodowany gorliwością apostolską i potrzebą dzielenia się miłością ku Bogu, z kilkoma braćmi odbył podróż do Ziemi Świętej i tam doszedł osobiście do porozumienia z sułtanem Melek-el-Kamelem, który zezwolił mu na swobodne poruszanie się po Palestynie. Był to rok 1219. W tym samym roku Franciszek wysłał 5 braci do Maroka, którzy ponieśli tam śmierć męczeńską w 1220 r., a ich relikwie w Coimbrze zachęciły Antoniego z Lizbony do przejścia od augustianów do franciszkanów.
W 1221 r. zakłada trzeci zakon – ludzi świeckich. Na Zielone Święta tego samego roku zwołał kapitułę generalną, na której promulgowano nową regułę, składającą się z 24 rozdziałów, która nosi nazwę reguły nie- zatwierdzonej bullą (non bullata). Zmuszony uspokoić niektóre wzburzone umysły, Franciszek z pomocą kardynała Hugolina i kilku braci układa trzecią już z kolei regułę, która ma charakter bardziej jurydyczny i nie obfituje tak jak poprzednie w cytaty biblijne. 29 XI1223 r. papież Honoriusz III zatwierdza ją bullą Solet annuere. W grudniu tegoż roku Franciszek wystawił w Greccio żywy obraz przedstawiający stajenkę betlejemską. Potem usunął się z kilkoma braćmi na Alwernię i tam 14 IX 1224 r. otrzymał stygmaty Męki Pańskiej. Niemal nikt o nich nie wiedział. Do wiadomości ogółu dostaną się dopiero po jego śmierci. Wycieńczony rozlicznymi cierpieniami, Franciszek zmarł w Porcjunkuli w sobotę po zachodzie słońca 3 X 1226 r. podczas śpiewu Psalmu 141. W niedzielę, następnego dnia, został pochowany w kościele św. Jerzego. Franciszka kanonizował 16 VII 1228 r. w Asyżu, w kościele św. Jerzego, papież Grzegorz IX.
W Kościele Powszechnym
W Bolonii św. Petroniusza, biskupa. Był wielkim budowniczym. Zmarł około r. 450.
W Paryżu Św. Aury, pierwszej ksieni klasztoru założonego przez św. Eligiusza. Zmarła w r. 666.