6 października

wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Maria Franciszka od Pięciu Ran Pana Jezusa Chrystusa, dziewica z III Zakonu (1715-1791)
Anna Maria urodziła się 25 III 1715 r. w Neapolu (Włochy) w kupieckiej rodzinie Franciszka Galla i Barbary z Basinich. W 7 roku życia przyjęła I Komunię św. Już w dzieciństwie nazywano ją ?małą świętą? – santarella. Mimo przeszkód i oporów ze strony ojca poświęciła się Bogu jako tercjarka franciszkańska pod kierunkiem braci mniejszych. Mając 16 lat, 8 IX 1731 r. przywdziała habit franciszkański, złożyła trzy śluby i zmieniła imię chrzestne na Maria Franciszka od Pięciu Ran Pana Jezusa Chrystusa. Po-została w świecie, ale prawie doskonale zachowywała regułę franciszkańską. Wiele modliła się i rozważała Mękę Pana Jezusa. Dużo pracowała fizycznie, pościła, czuwała w nocy, nosiła włosiennicę i biczowała się. Doświadczyła oszczerstw i prześladowań ze strony ludzi.
Bóg obdarował ją różnymi nadzwyczajnymi charyzmatami: wizje, ekstazy, proroctwa. Z tego powodu było wiele nieporozumień miedzy nią a proboszczem. Poddawana była różnym badaniom, co znosiła spokojnie, łagodnie i z poddaniem się woli Bożej. Okazywała szczególną miłość chorym i biednym. Była pokorna. Zmarła 6 X 1791 r. Została pochowana w kościele św. Łucji na Wzgórzu, gdzie jest czczona, obok grobu św. Jana Józefa od Krzyża.
Błogosławiony papież Pius IX kanonizował ją 29 VI 1867 r.

Również 6 października Bł. Brunon Zembol, brat i męczennik z I Zakonu (1905-1942)

Jan Zembol urodził się 7 IX 1905 r. w Łętowni koło Jordanowa jako trzeci z dziesięciorga rodzeństwa Franciszka i Anny z domu Radoń. Ukończył tylko pięć klas szkoły ludowej w Łętowni, po czym pracował na gospodarstwie.
Miał 17 lat, gdy za zgodą rodziców wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych we Lwowie Wdziewając habit, przyjął imię Brunon. Dość długi postulat i tercjarat przed dopuszczeniem do nowicjatu odbył we Lwowie, następnie w Przemyślu i Stopnicy. Roczny nowicjat odbył w klasztorze w Kętach, profesję czasową złożył 22 X 1928 r. Następnie przez trzy lata pracował w klasztorze we Włocławku, potem przez rok u św. Kazimierza w Krakowie i powtórnie, także przez rok, we Lwowie, gdzie 6 III 1932 r. złożył profesję uroczystą, przyjmując jako dewizę na życie zakonne słowa św. Ojca Franciszka: ?Wielkie rzeczy przyrzekliśmy, większe nam przyrzeczono?. W 1933 r. przeniesiono go do Sądowej Wiszni, a jesienią 1937 r. do Chełma Lubelskiego, gdzie już 19 XI 1939 r. został wraz z przełożonym i dwoma innymi braćmi aresztowany przez gestapo i osadzony na lubelskim zamku. 20 VI1940 r. przewieziono go do Sachsenhausen, a potem do Dachau. W sierpniu zasłabł podczas pracy na plantacjach. Zmarł w godzinach wieczornych na pryczy w baraku. W kartotece obozowej odnotowano jego śmierć 21 VIII 1942 r.
Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II woj-ny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.

W Kościele Powszechnym

W San Stefano, we Włoszech, św. Brunona, założyciela kartuzów. Pochodził z Kolonii, a kształcił się w Reims. Mianowa­ny kanclerzem biskupa, wystąpił przeciw symonii. Musiał wów­czas opuścić miasto i stracił majątek. Sam obrany potem bisku­pem, godności nie przyjął. Z dwoma towarzyszami usunął się do Seche-Fontaine, a następnie pod Grenoble. Tam to w r. 1084 po­wstała pierwsza eremicka osada nazwana później Wielką Kartuzją. Urban II, jego dawny uczeń, wezwał go później do Rzymu. Będąc dyskretnym doradcą papieża, nie przestawał tęsknić za ży­ciem w odosobnieniu. W r. 1092 upatrzył sobie miejsce na nową pustelnię w La Torre, a w pobliskim San Stefano in Bosco zało­żył filię. Tam zmarł w r. 1101. Do kalendarza świętych wpisano go dopiero w r. 1623.

W Lambach, w Austrii, bł. Adalberona, biskupa Wttrzburga. W r. 1040 wstąpił na stolicę biskupią po swym wuju Bru­nonie. Wychowany wśród mnichów, rychło przystąpił do reformy klasztorów. Został też wciągnięty w sprawy cesarstwa. Ale w pier­wszym okresie walki o inwestyturę zachowywał neutralność. Potem uczestniczył w zebraniu, które uchwaliło depozycję Henryka IV. Musiał tedy uchodzić z diecezji, a później wpadł w ręce cesarza. Henryk rV uszanował starca i tylko zesłał go do opactwa, które ufundował ojciec biskupa. Tam Adalberon zmarł w r. 1090. Jego kult zaaprobował w r. 1883 Leon XHI.

W Arvieres, we Francji, św. Artalda, biskupa. W r. 1120 wstąpił do kartuzów. Gdy obrano go biskupem w Belley, uszedł w góry. Odszukano go jednak i przynaglono do przyjęcia godno­ści. W r. 1190 z uwagi na wiek papież zwolnił go z obowiązków. Zmarł w r. 1206.