2 listopada

wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Małgorzata z Lotaryngii, wdowa z II Zakonu (1463-1521).  Urodziła się w 1463 r. w Vaudemont koło Nancy (Francja). Wychowywała się w Awinionie na dworze króla René Dobrego, czytając żywoty świętych ze Złotej Legendy. Od dzieciństwa fascynowało ją życie pustelnicze. W wieku 10 lat podczas przechadzki ukryła się w lesie. Znaleziona powiedziała, że pragnie poświęcić się właśnie życiu pustelniczemu. W wieku 25 lat szlachetnie urodzona Małgorzata wyszła za mąż za Renégo księcia Alenęon. Gdy miała 32 lata, mąż zmarł. Wdowa pozostała z trzema nieletnimi synami i odtąd poświęciła się wychowaniu dzieci. Podczas niepełnoletności najstarszego syna rządziła księstwem tak sprawnie, że pomnożyła jego posiadłości. Kiedy jej synowie pożenili się, wstąpiła w szeregi III Zakonu św. Franciszka. W 1513 r. założyła klasztor dla ubogich klarysek w Argentan, do których dołączyła się w 1519 r. Tutaj zmarła 2 lata później 2 XI1521 r. Papież Benedykt XV potwierdził jej kult jako błogosławionej 20            III 1921 r.

W kościele Powszechnym:

Dzień Zaduszny, poświęcony modłom za zmarłych. Za­nosiły te modły pierwsze pokolenia chrześcijan, a Ojcowie Koś­cioła ? zwłaszcza wielki Augustyn ? uzasadniali i umacniali ten zwyczaj. Z wolna także wyłaniała się praktyka poświęcania na te modły jakiegoś szczególnego dnia. Tak było w Syrii i Bi­zancjum. Tak również postępowano w klasztorach Zachodu. Wreszcie w r. 998 Św. Odylon z Cluny dla opactw podległych jego zwierzchności zarządził, aby takim dniem był 2 listopada, termin bezpośrednio przylegający do uroczystości Wszystkich Świętych. Dostrzegał widocznie, jak treść tych dwóch wspomnień łączy się ściśle w prawdzie o świętych obcowaniu.

W Saint-Maurice, na pograniczu szwajcarskim, św. Am­brożego, opata. Zmarł w r. 520 lub następnym.

W Clairvaux, we Francji, św. Malachiasza, arcybiskupa Armagh. Zrazu gorliwie pracował jako kapłan. Potem był opa­tem w Bangor. W r. 1123 powołano go na biskupstwo w Connor. Gdy powstały spory, zrezygnował, a następnie udał się do Rzy­mu. Innocenty II mianował go swym legatem. Walnie przyczy­nił się wówczas do rozwoju życia cysterskiego w Irlandii. Zmarł w czasie następnej podróży na kontynent w r. 1148. Kanonizo­wał go w r. 1190 Klemens III. Jego biografię sporządził św. Ber­nard. Z przypisywanymi mu później ?przepowiedniami” nie miał nic wspólnego.