23 grudnia

wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Mikołaj Faktor, kapłan z I Zakonu (1520-1583). Urodził się 29 czerwca 1520 r. w Walencji (Hiszpania). Otrzymał dobre wychowanie chrześcijańskie. Był usposobienia pogodnego i życzliwego. Studiował sztukę. Miał zamiłowania artystyczne, szczególnie interesowały go malarstwo i muzyka.
W wieku 17 lat, pociągnięty ideałem św. Biedaczyny z Asyżu, 30 XI 1537 r. wstą-pił do Zakonu Braci Mniejszych w Walencji. Profesję zakonną złożył w I niedzielę adwentu 1538 r. Otrzymawszy święcenia kapłańskie, z zapałem oddał się posłudze apostolskiej, a przede wszystkim posłudze słowa i przewodnictwu duchowemu, głównie zakonnic. Następnie pełnił posługę gwardiana i magistra nowicjatu. W 1571 r. król Hiszpanii Filip II poprosił go, aby pełnił posługę kierownika duchowego w klasztorze św. Klary w Madrycie, w którym żyły klaryski pochodzące z rodzin szlacheckich i dworskich. Potem kierował zakonnicami Świętej Trójcy w Walencji i klaryskami w Gandii. Zmarł 23 XII 1583 r. Papież Pius VI beatyfikował go 18 VIII 1786 r.

Również 23 grudnia Św. Antoni od św. Anny Galvao, kapłan z I Zakonu (1739-1822), założyciel Stowarzyszenia Poczęcia Naszej Pani od Opatrzności Bożej.Antoni urodził się w 1739 r. w zamożnej wielodzietnej rodzinie w Guaratinguetá w stanie Sao Paulo, w diecezji Rio de Janeiro, w Brazylii. Rodzice wychowywali swoich jedenaścioro dzieci w duchu głębokiej wiary. Jego ojciec, Antoni Galvao de Franęa był kupcem i należał do III Zakonu św. Franciszka oraz był tercjarzem karmelitańskim. W latach 1752-1756 bł. Antoni razem z bratem uczył się w seminarium prowadzonym przez jezuitów w Belém (Bahía). W tym okresie zrodziło się jego powołanie zakonne i za radą ojca postanowił wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Bosych (franciszkanie zreformowani przez św. Piotra z Alkantary, zwani dyskalcjatami) w Taubaté. 15 IV 1760 r. rozpoczął nowicjat w klasztorze św. Bonawentury w Macacu w Rio de Janeiro, gdzie w 1761 r. złożył śluby wieczyste, a 11 VII 1762 r. przyjął sakrament kapłaństwa. Po zakończeniu studiów był kaznodzieją, spowiednikiem i furtianem w klasztorze, co umożliwiło mu nawiązywanie bliskich kontaktów z ludźmi. Potrafił słuchać i udzielać porad, a w razie potrzeby pieszo docierał z posługą kapłańską do najodleglejszych miejscowości. W latach 1769-1770 został mianowany spowiednikiem stowarzyszenia pobożnych kobiet ?Recolhidas de Santa Teresa? w Sao Paulo, mieszkających w tzw. Recolhimento (dom rekolekcyjny). Tam poznał s. Helenę Marię od Ducha Świętego, której Pan Jezus w objawieniu prywatnym polecił założyć nową wspólnotę. Po zasięgnięciu opinii osób kompetentnych, które potwierdziły autentyczność objawień s. Heleny Marii, błogosławiony 2 II 1774 r. założył nową wspólnotę – Stowarzyszenie Poczęcia Naszej Pani od Opatrzności Bożej. Po śmierci s. Heleny Marii 22 II 1775 r. o. Antoni przejął całkowitą opiekę nad wspólnotą i w trosce o jej rozwój napisał jej statut. Z jego inicjatywy został zbudowany nowy dom i kościół, który został poświęcony 15 VIII 1802 r. W 1929 r. stowarzyszenie zostało włączone do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Koncepcjonistek. W 1798 r. i ponownie w 1801 r. wybrano o. Antoniego na gwardiana klasztoru św. Franciszka w Sao Paulo. W 1811 r. na życzenie biskupa Sao Paulo założył dom rekolekcyjny św. Klary w Sorocaba. Po 11 miesiącach powrócił do Sao Paulo, gdzie początkowo mieszkał w klasztorze św. Franciszka, a potem za zgodą przełożonych przeniósł się do założonego przez siebie domu rekolekcyjnego, gdzie zmarł 23 XII 1822 r. Beatyfikował go w Rzymie 25 X 1998 r. papież Jan Paweł II jako pierwszego błogosławionego Brązy li jeżyka. Kanonizował go Benedykt XVI dnia 11 V 2007 r. w Sao Paolo, podczas pielgrzymki apostolskiej do Brazylii.

W Kościele powszechnym:

W Subiaco, we Włoszech, św. Wiktorii, męczennicy. Zgi­nęła zapewne w Sabinie pod Rzymem. Tam też dobrze zaświad­czony został jej wczesny kult. Nieco później swój piękny wyraz znalazł on na mozaikach raweńskich. Relikwie po wielu perype­tiach przeniesiono do Subiaco, gdzie do dziś dnia oglądać można grobowiec męczennicy.

W Skalholt, w Islandii, św. Torlakura Thorhallsona, bis­kupa. Studiował w Paryżu i w Lincoln. Po powrocie założył małą społeczność zakonną, która kierowała się regułą św. Augustyna. W r. 1178 arcybiskup z norweskiego Tronhejm udzielił mu sakry biskupiej. Pracował wówczas wytrwale w duchu reform grego­riańskich. Ufundował też pierwszy klasztor dla mniszek. Zmarł w r. 1193.

W Montrealu, w Kanadzie, bł. Marii Małgorzaty d’Youville, założycielki sióstr miłości. Pochodziła z Varennes nad rze­ką św. Wawrzyńca. Poślubiona Franciszkowi d’Youville, miała z nim sześcioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. W dwudziestym dziewiątym roku życia owdowiała. Poświęciła się wówczas posługom w szpitalu. W r. 1747 sulpicjanie powierzyli jej kierownictwo szpitala powszechnego w Montrealu. Tam to za­wiązało się nowe zgromadzenie zakonne. Wiele przeciwności do­znała w czasie wojny siedmioletniej. Potem spalił się sam szpital. Mężnie znosiła te ciosy. Zmarła w r. 1771. Beatyfikował ją w r. 1959 Jan XXIII.