wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Józef Sebastian Pelczar, biskup z III Zakonu (1842-1924), założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego
Przyszedł na świat 17 1 1842 r. w małym miasteczku Korczyna koło Krosna jako trzecie z czworga dzieci średnio zamożnych rodziców Wojciecha i Marianny. Dwa dni po urodzeniu został ochrzczony; nadano mu imiona Józef Sebastian. Rodzina Pelczarów była bogobojna, religijna i gospodarna. Wychowany w takiej atmosferze rodzinnego domu Józef Sebastian od najmłodszych lat wykazywał się dużą pilnością w odmawianiu pacierza i gorliwością w spełnianiu posługi ministranta. W nauce wyróżniał się pilnością i wysokim stopniem inteligencji.
17 VII 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako neoprezbiter krótko pracował jako wikariusz w Samborze, ponieważ został skierowany na studia do Rzymu. Tam wkrótce uzyskał dwa doktoraty: z teologii i z prawa kanonicznego. W kwietniu 1868 r. wrócił do kraju, by pełnić obowiązki wikariusza w parafii Wojutycze, a potem w Samborze, gdzie otrzymał nominację na prefekta w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. W 1877 r. ks. Józef Sebastian otrzymał nominację na profesora zwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie na katedrze historii Kościoła i prawa kanonicznego. W 1894 r. założył Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Ponad 7 lat mieszkał u franciszkanów konwentualnych i wtedy właśnie wstąpił w szeregi III Zakonu św. Franciszka, a profesję tercjarską złożył przy grobie Biedaczyny w Asyżu.
2 VI1991 r. podczas Mszy św. przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzeszowie papież Jan Paweł II dokonał beatyfikacji ks. biskupa Józefa Sebastiana Pelczara, a kanonizował go w Rzymie 18 V 2003 r.
Bł. Marceli Spinola z Maestre, kardynał i arcybiskup z III Zakonu (1835-1906), założyciel Instytutu Służebniczek Boskiego Serca
Marceli urodził się 14 1 1835 r. jako pierworodny syn wysokiego oficera hrabiego Spinola z Maestre, w San Fernando, niedaleko Kadyksu (Hiszpania). Uczył się w Grenadzie, Walencji i Sewilli, studia prawnicze uwieńczył doktoratem. Został wziętym adwokatem, broniącym często bezinteresownie biednych i bezradnych. Coraz częściej jednak myślał o kapłaństwie. Z czasem porzucił karierę adwokacką, wstąpił do seminarium duchownego w Sewilli, zrezygnował z tytułu margrabiego i w 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Pracował jako wikariusz w Sanlucar de Berrameda koło Kadyksu, a potem jako proboszcz w parafii św. Wawrzyńca w Sewilli, gdzie wnet zasłynął jako gorliwy i doskonały spowiednik. Niezależnie od godności pozostał wiernym człowiekiem modlitwy, zatroskanym o los najbiedniejszych, i wielkim pokutnikiem. Swoje obowiązki pasterskie traktował poważnie, odważnie i pokornie. Był inicjatorem powstania wielu przedszkoli, sierocińców i szkół. Powołał do życia Instytut Służebniczek Boskiego Serca. Niestrudzenie głosił Słowo Boże i walczył o klarowne stosunki Kościoła z państwem. Jego przyjaciele, jak i przeciwnicy podkreślali osobistą świętość kardynała, co zostało powtórzone w dniu jego beatyfikacji. Zmarł 19 1 1906 r. w Sewilli.
Beatyfikował go 29 III 1987 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie męczenników Mariusza i Marii. Byli nieraz wspominani razem ze swymi dziećmi Audifaksem i Abakukiem. Śmierć ponieśli w czasie prześladowania dioklecjaóskiego. Wiele o nich nie wiemy. Mieli być Persami, a do Wiecznego Miasta przybyli podobno, aby odwiedzić groby apostołów. Posiadamy wczesne ślady ich kultu.
W Egipcie św. Makarego, zwanego Starszym lub Egipcjaninem. W trzydziestym roku życia osiadł na pustyni Skete i rychło zasłynął z surowości życia oraz z daru czynienia cudów. Ściągnęło doń wielu uczniów, których osadzał w pustelniach. Trudno ustalić, co pozostawił na piśmie i jakie były w szczegółach jego poglądy. Zmarł około r. 390, ale nie jesteśmy pewni, w którym dniu i miesiącu. Do martyrologiów wpisywano go tedy rozmaicie, nieraz myląc z Makarym Jerozolimskim lub Aleksandryjskim. Tutaj idziemy za kalendarzową tradycją Greków.
W Abo (Turku), w Finlandii, Św. Henryka, biskupa Uppsali. Do Finlandii przybył, by głosić Ewangelię i organizować Kościół. Zginął w r. 1160 na zamarzniętej tafli jeziora Kyulo, zabity przez wieśniaka, którego za zabójstwo obłożył karami kościelnymi. Jego wspomnienie do niedawna widniało w polskich księgach liturgicznych, wprowadzone tam za Wazów. Często nazywano go apostołem Finlandii.