w rodzinie Franciszkańskiej:
Błogosławieni Liberat Weiss (1675-1716), Samuel Marzorati (1670-1716), Michał Pius Fasoli (1676-1716), kapłani i męczennicy z I Zakonu. Jan Wawrzyniec Weissurodził się 4 11675 r. w Konnersreuth (Austria) jako drugi z sześciorga dzieci Jana i Reginy Weissów. Gdy miał 10 lat, zmarła jego matka mająca zaledwie 31 lat. 13 X 1693 r. przyjął habit św. Franciszka w klasztorze w Grazu i imię Liberat. 14 IX 1698 r. w Wiedniu przyjął święcenia kapłańskie, następnie pełnił posługę kaznodziei i spowiednika w kościołach franciszkańskich w Langenłois i w Grazu. W 1703 r. wyraził chęć udania się na misje do Etiopii, do czego przygotowywał się w Rzymie.
Antoni Franciszek Marzorati urodził się 10 IX 1670 r. w Biumo Inferiore koło Varese (Włochy). Wychowywał się w cieniu klasztoru franciszkańskiego, często kontaktował się z franciszkanami. Dnia 5 III 1692 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Lugano do klasztorze Matki Bożej Anielskiej, przyjmując imię Samuel. Po święceniach kapłańskich w 1700 r. udał się do Rzymu do franciszkańskiego kolegium św. Piotra in Montorio, gdzie przygotowywał się do posługi misjonarza w Etiopii, studiując Pismo św., teologię, języki, geografię, etnografię oraz medycynę i chirurgię w szpitalu Ducha Świętego (te ostatnie dziedziny studiował za zgodą papieża Klemensa XII).
Michał Pius Fasoli urodził się 3 V 1676 r. w Zerbo koło Pawii (Włochy). Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w prowincji św. Dydaka w Piemoncie. Po przyjęciu święceń kapłańskich również udał się do Rzymu, by przygotować się do wyprawy misyjnej do Etiopii. Studiował matematykę, zegarmistrzostwo i odlewnictwo dzwonów. 10 IX 1701 r. udał się do Kairu. 14 I 1705 r. o. Liberat Weiss wraz z dziewięcioma współbraćmi pod przewodnictwem o. Józefa z Jerozolimy, prefekta misji etiopskiej, udał się z Kairu z pewną karawaną do Górnego Egiptu. Z powodu walk zatrzymali się w Sennarze (dziś Sudan), gdzie okrutny król odebrał im resztę darów i prezentów oraz przymusił do leczenia miejscowej ludności. W maju 1709 r. zmarł o. prefekt misji Józef z Jerozolimy, który przed śmiercią mianował o. Liberata wiceprefektem misji. Misjonarze żyli w ciągłym zagrożeniu życia, żywili się jedynie szarańczą. 30 VI1710 r. na rozkaz króla misjonarze opuścili Sennar i z pomocą dwóch Egipcjan, którzy pożyczyli im pieniądze, powrócili do Egiptu. 20IV 1711 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary ustanowiła o. Liberata Weissa prefektem misji w Etiopii. 3 XI 1711 r. o. Liberat wraz z o. Michałem Piusem i o. Samuelem po raz drugi wyruszają do Etiopii, ale tym razem okrętem. Podczas podróży o. Liberat ciężko zachorował, ale dzięki o. Michałowi powrócił do sił. 20 VII 1712 r. misjonarze przybyli do Gondar, ówczesnej rezydencji władcy Etiopii. Szybko nauczyli się tubylczego języka i zakupili teren na budowę placówki. Cesarz Justos polecił im jednak, aby opuścili kraj, czego nie wykonali. W lutym 1716 r. zostali spotwarzeni przez pewnego Ormianina. Nowo wybrany cesarz Dawid sprowadził ich do siebie do Gondaru. 2 III rozpoczął się proces. Cesarz chciał ich ocalić, ale pod dwoma warunkami: uczestnictwa w miejscowej ?eucharystii? i obrzezania się. Ponieważ misjonarze jednoznacznie odmówili spełnienia tych warunków, zostali skazani na śmierć przez ukamienowanie. Po nocy spędzonej w więzieniu na modlitwie i wzajemnym podtrzymywaniu się na duchu, dnia 3 III 1716 r. zostali skuci w kajdany i nago wyprowadzeni na miejsce stracenia. Uścisnęli się, uklękli i rozmawiali ze sobą szeptem. Zginęli od gradu kamieni, jakie posypały się na nich. Papież Jan Paweł II zaliczył ich w poczet błogosławionych 20 XI 1988 r.
w Kościele Powszechnym:
W Kaufungen, w Hesji, św. Kunegundy, cesarzowej. Między r. 998 a 1000 poślubiła księcia Bawarii, który wkrótce potem jako Henryk H zasiadł na tronie Niemiec i objął w posiadanie koronę cesarską. W jego rządach miała niemały udział, zwłaszcza gdy pod nieobecność cesarza sprawowała regencję. Wspomagała zwłaszcza działalność fundacyjną małżonka. Sama ufundowała klasztor w Kaufungen pod Kassel. Tam się też schroniła po śmierci męża. Zmarła w r. 1033. Kanonizowano ją w r. 1200.
W Vercelli, we Włoszech, bł. Jakobina de?Canepacci, karmelity. Był skromnym bratem-laikiem i całe życie spędził w ukryciu. Zmarł w r. 1508. Podobno często ukazywał się św. Karolowi Boromeuszowi, który nadaremnie poszukiwał jego relikwii. Kult zaaprobował w r. 1845 Grzegorz XVI.
W Berzo, we Włoszech, bł. Jana Scalvinoni, znanego także pod zakonnym imieniem Innocentego z Berzo. Ten gorliwy kapucyn szeroko zasłynął ze swej dobroci i bogomyślności. Zmarł w r. 1890 w Bergamo, ale szczątki na żądanie wielbicieli przeniesiono do Berzo. Beatyfikował go w r. 1961 Jan XXIII