W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Sante z Montefabbri, brat z I Zakonu (1343-1392). Sante Brancorsini urodził się w 1343 r. w Montefabbri koło Urbino (Włochy) jako syn Jana Dominika i Eleonory z Ruggerich. Studiował gramatykę i prawo na uniwersytecie w Urbino, ale nie uwieńczył studiów tytułem doktora, ponieważ poświęcił się karierze wojskowej. Mając 20 lat, poróżnił się ze swoim krewnym. Porywczy i mściwy krewniak dobył oręża i z furią natarł na Santego. Ten we własnej obronie chwycił szpadę i przeszył przeciwnikowi biodro. Po kilku dniach ranny krewniak zmarł. Dręczony wyrzutami sumienia i zrozpaczony tym nieumyślnym zabójstwem, porzucił karierę wojskową i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w charakterze brata zakonnego. Codzienne umartwienia i ćwiczenie się w pokorze były treścią jego pokutnego życia. Adorował Chrystusa Eucharystycznego i bardzo miłował Matkę Bożą. Prosił Ją, by wyjednała mu łaskę śmierci w Jej uroczystość Wniebowzięcia. I rzeczywiście tak się stało; zmarł w nocy z 14 na 15 VIII 1392 r. Papież Klemens XIV zatwierdził jego kult 18 VIII 1770 r.
Również Bł. Marek z Aviano, kapłan z I Zakonu (1631-1699). Karol Dominik Cristofori urodził się 17 XI 1631 r. w Aviano, w diecezji Concordia-Pordenone (Włochy), w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Był pierwszym z dziesięciorga dzieci. Uczył się najpierw w rodzinnym mieście, a potem w kolegium jezuickim w Gorycji. Gdy wybuchła wojna między Republiką Wenecką i Imperium Osmańskim, zapragnął walczyć w obronie wiary. W 1647 r. opuścił kolegium, aby dostać się do armii. Po kilku dniach, wycieńczony głodem i trudami podróży, trafił do kapucyńskiego klasztoru w Capodistrii. Tam zaczęło dojrzewać jego powołanie zakonne. We wrześniu 1648 r. wstąpił do nowicjatu Kapucynów w Conegliano, a 21 XII następnego roku złożył śluby zakonne, przybierając imię Marek z Aviano. 18 X 1655 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Bardzo szybko zasłynął jako gorliwy kaznodzieja. Zwłaszcza w Adwencie i Wielkim Poście przemierzał całe Włochy, głosząc rekolekcje, spowiadając i wzywając do nawrócenia. Przełomową datą w jego życiu i działalności był rok 1676. Jako legat papieski brał czynny udział w organizowaniu koalicji antytureckiej. W latach 1683-1689 jako kapelan uczestniczył w kampaniach wojskowych m.in. w obronie Wiednia. W sam dzień bitwy, 12IX 1683 r., o. Marek odprawił Mszę św. w zrujnowanej kaplicy klasztoru Kamedułów, podczas której służyli Jan III Sobieski ze swym synem Jakubem. Zmarł 13 VIII 1699 r. w Wiedniu po kilkumiesięcznej chorobie, podczas której odwiedzał go cesarz Leopold i jego żona Eleonora. Beatyfikował go 27 IV 2003 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie męczenników Hipolita i Poncjana, papieża. Pierwszy był wybitnym egzegetą i teologiem. Gdy po śmierci papieża Kaliksta, któremu się przeciwstawił, następcą obrano Poncjana, utworzył stronnictwo, które papieża nie uznało, i tak stał się pierwszym antypapieżem. Zesłany na Sardynię, tę insula nociva, pojednał się tam jednak z Poncjanem. Zmarli w tym samym roku 235. Papież Fabian sprowadził ciała wygnańców do Rzymu, gdzie czczono ich odtąd razem jako męczenników.
W Schemarion, niedaleko dzisiejszego Batumi, św. Maksyma Wyznawcy. Był już sekretarzem cesarza, gdy porzucając karierę wstąpił do klasztoru. Z Cyzyku udał się potem na Kretę, a stamtąd do Afryki. Był już wtedy znany z pism i zasług w zwalczaniu monoteletyzmu. W r. 645 odbył w Kartaginie dysputę z ekspatriarchą Pyrrusem. W cztery lata później był w Rzymie animatorem synodu laterańskiego. Nieco później Konstans II kazał go wraz z papieżem aresztować i sprowadzić do Konstantynopola. Zesłano go do Tracji, a gdy i tam nie poddał się zakazowi dyskutowania o monoteletyzmie, obcięto mu rękę. Wraz z uczniami zesłano go następnie do kraju Łazów. Zmarł tam w r. 662. Niestrudzony bojownik o czystość wiary, pozostawił olbrzymią spuściznę literacką. Obejmuje ona wiele dziedzin wiedzy religijnej.
W Saugues, we Francji, św. Benilda ze zgromadzenia braci szkolnych. Zmarł w r. 1862. Kanonizował go w r. 1967 Paweł VI.