W rodzinie frnciszkańskiej:
Św. Pio z Pietrelciny, kapłan z I Zakon? (1887-1968)
Franciszek Forgione urodził się 25 V 1887 r. w Pietrelcinie w diecezji Benewent (Włochy) w ubogiej i skromnej rodzinie chłopskiej Gracjusza i Marii Józefy
Mając prawie 16 lat, wstąpił do nowicjatu kapucynów w Morcone koło Benewentu. W tym samym jeszcze miesiącu przywdział kapucyński habit i przybrał imię Pio z Pietrelciny. Po roku złożył śluby czasowe, zaś 27 11907 r. śluby wieczyste. Po odbytych studiach 10 VIII 1910 r. został wyświęcony na kapłana w katedrze w Benewencie. Z powodu kłopotów ze zdrowiem przez kilka lat pozostawał w domu rodzinnym. W tym czasie Pan przez swe dary i nadzwyczajne łaski przygotowywał go do misji, którą miał wypełnić w klasztorze w San Giovanni Rotondo, dokąd przybył w 1916 r.
W 1918 r. jego życie naznaczyły niezwykłe zjawiska mistyczne, które pozostawiły niezatarte ślady w jego duszy i na ciele. Świętość i charyzmaty o. Pio pociągały dusze szukające Boga. Tysiące osób w każdym wieku i ze wszystkich środowisk udawały się co roku do San Giovanni Rotondo, aby uczestniczyć w sprawowanej przez niego Mszy św. i u niego się wyspowiadać Ojciec Pio był bowiem wielkim apostołem konfesjonału. Pełnił w nim posługę aż 58 lat, rano i wieczorem, ofiarowując długie godziny tym, którzy do niego przychodzili. Papież Jan Paweł II dnia 2 V 1999 r. zaliczył go do grona błogosławionych, a 16 VI 2002 r. ogłosił świętym.
Również 23 września Wspomnienie znalezienia ciała św. Klary z Asyżu
Klara zmarła 11 VIII w 1253 r. Zaraz po tym ciało jej złożone zostało w kościele św. Jerzego w tym samym grobie, w którym przez 4 lata spoczywało ciało św. Franciszka. Dnia 3 X 1260 r. przeniesiono szczątki św. Klary do bazyliki zbudowanej ku jej czci przez brata Filipa z Campello i złożono w kamiennym sarkofagu głęboko pod wielkim ołtarzem. Bazylika św. Klary została zbudowana na miejscu dawnego kościoła św. Jerzego, który był usytuowany poza murami miasta. W nim to Franciszek jako dziecko uczył się czytać; w nim po śmierci spoczęło jego ciało; w nim również papież Grzegorz IX ogłosił Franciszka świętym 16 VII 1228 r.
W 1818 r. odkryto relikwie św. Franciszka. Za pozwoleniem papieża Piusa IX w 1850 r. rozpoczęto prace wykopaliskowe w bazylice św. Klary i 23 IX tegoż roku w obecności arcybiskupa Spoleto otwarto kamienny sarkofag – zidentyfikowano ciało świętej, zamknięto w kryształowej urnie i po uroczystej procesji po mieście wystawiono w kościele. 3 X 1872 r. przeniesiono je do nowej krypty, w której spoczywa do dziś.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Linusa, papieża. Wymieniano go zawsze jako bezpośredniego następcę św. Piotra. Ireneusz utożsamia go także z tym, którego św. Paweł wspomina w liście do Tymoteusza. Trudniej ustalić okres jego pontyfikatu. Jedni pomieszczają go w latach 64?79, natomiast inni opowiadają się za latami 56?67. Linus wymieniany był w kanonie mszy rzymskiej, a Liber Ponti-ficalis jako jego dies natalis wymienia dzień dzisiejszy.
Na wyspie Hy, u brzegów Irlandii, św. Adamnana, opata. Miał być krewnym św. Kolumby. Wstąpiwszy do zasłużonego opactwa, rychło ukazał swe uzdolnienia. Nieco później został opatem. Utrzymywał kontakty z wielu wybitnymi osobistościami Irlandii i Anglii. Za namową św. Ceolfryda opowiedział się za zwyczajami rzymskimi i działał na rzecz upowszechnienia daty uroczystości wielkanocnych. Miał też przekonać Irlandczyków, by nie zmuszali kobiet do służby w wojsku. Zmarł w r. 704. Pozostawił po sobie kilka dziełek: Życiorys św. Kolumby, Wizję oraz O miejscach świętych.
W Wenecji bł. Piotra Acotanto. Po śmierci ojca opuścił klasztor i na życzenie matki wstąpił w związek małżeński. Potem udał się do Ziemi Świętej. Gdy wrócił, okazało się, że sam owdowiał. Wówczas po raz wtóry wstąpił do klasztoru. Nie przyjąwszy funkcji przełożeńskich, zamknął się w rekluzji. Zmarł około r. 1187. Jego kult zaaprobował Klemens XIII.